Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ik lig sinds gisterenmiddag op de revalidatieafdeling. Ineens ging het snel. De boodschap kwam en nog geen uur later was de verhuizing rond.
Het is fijn om opnieuw aan de kant van het raam te liggen. Het uitzicht van hieruit is aangenaam, hoewel het niet kan tippen aan dat van de watersportbaan. En aan deze kant gaat de zon niet onder. Hier kijk ik uit op Ekkergem kerk en de torens van de binnenstad. Ik mag niet klagen. De kamers aan de overkant van de gang hebben enkel uitzicht op de andere gevel van het ziekenhuis, en daar ben je snel op uitgekeken.
De kamers zijn aanzienlijk kleiner dan in de andere vleugel, en de badkamer is slechts half zo groot.
De tillift hangt aan een rail in het plafond en werkt met een tildoek. Dat was de eerste uitdaging vanochtend, de transfer van bed naar stoel zonder schuifkracht op de wonde. Met het tildoek lukt dat niet. Het doek waarin je zit wordt strak getrokken bij het heffen en dat geeft altijd wrijving. Er werd van alles voorgesteld, maar niets dat ik haalbaar vond. We hebben het uiteindelijk gedaan zoals eerder op de vorige afdeling. Iemand die mij onder de oksels tilt en een ander onder de knieën. Dat is een goede methode met weinig risico op schuiven, maar zeer belastend voor de rug van de dragers. Op revalidatie had ik wel een geschikter hulpmiddel verwacht.
Het is de bedoeling dat ik vanaf nu elke dag een paar keer in de rolstoel zit, dagelijks de zittijd verdubbelend. Dat probleem met de transfer gaat zich dus steeds herhalen.
Waar blijven de ergotherapeuten?
Mijn woorden zijn nog niet koud wanneer een ergotherapeute verschijnt. Het nieuws over de transferperikelen had hen al bereikt. Morgen na de middag heb ik een afspraak met ergo en kine om te overleggen en creatieve mogelijkheden te bedenken. Ik zie het al helemaal zitten.
