Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Het mag ook eens goed nieuws zijn!
Ihor kwam gisteren met de grote vacuümpomp om het verband te vervangen. Verrassing! Er bleken zich de laatste dagen een heleboel huidcellen op de wonde gevormd te hebben. Hij toonde me de foto en wees me op de roze vlekken. Ik kon het nauwelijks geloven. Hij ook niet, eigenlijk.
Het laatste beetje overloop was eergisterenavond en dat heeft Ruth zeer moedig aangepakt. Het zou mooi zijn als we de stoelgang onder controle zouden kunnen krijgen zonder lavementen tot de wonde dichtgegroeid is.
Ik meld dat detail over Ruth omdat ik haar erg dankbaar ben voor de manier waarop ze met me omgaat. Omdat ze voor me zorgt in plaats van verzorgt. Omdat ze me niet ziet en behandelt als patiënt, maar als partner. Ik zou de betutteling niet kunnen verdragen.
Ik merk dat zoveel goed nieuws me emotioneel gevoelig maakt. Dat heeft deels met ontroering en blijdschap te maken. Dieper voel ik dat het vooral een uiting is van toegeven aan de uitputting en het loslaten van het opgekropte verdriet.
Laat ik de emoties nog even afremmen tot het echt helemaal voorbij is. Er is perspectief op genezing, meer niet, voorlopig, en die kan elke kruimel kracht en moed gebruiken.
Ik ga verder met visualiseren. Baat het niet, dan schaadt het niet.
