Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Hoera!!
De wonde is zo goed als dicht. Van Ihor mag ik in de rolstoel. Hij heeft de pomp afgekoppeld. Er ligt een gewoon verband op. Vanaf nu kan de thuisverpleging de wondzorg aan. Exit Ihor, opgelucht en vrolijk. Hij vergat in zijn enthousiasme om af te rekenen.

Toch neem ik me voor om te blijven liggen tot ik het helemaal vertrouw. Het is al te vaak fout gelopen door voorbarig in actie te schieten.
Het wordt vreselijk moeilijk, ik weet het. Een bijna zomerse lenteweek kondigt zich aan. Ik snak naar de zon, de geuren, de wind, de lucht, het licht, de kleuren. Mijn lijf en geest zijn het liggen meer dan moe, mijn pijnlijk overspannen schouders, rug en nek smachten naar beweging. Ik hunker om de fiets aan te koppelen en me te laten benevelen door een intens gevoel van vrijheid.

“Nog even geduld. Wat betekenen één of twee weken na al die tijd?”, probeer ik mezelf te troosten. Het maakt me triest en blij vanbinnen.

“De verleiding om op te geven is het sterkst vlak voor de overwinning.” (Zen inzicht)