Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ik merk dat het twee weken geleden is dat ik op de blog schreef. Het is niet dat er niets te melden viel, integendeel. Alleen was het meer van hetzelfde verhaal. Daarmee bedoel ik, het verhaal van voor de laatste update. De wonde is sindsdien niet langer dan vijf dagen dicht geweest. Opmerkelijk is dat het telkens na slechts enkele dagen weer bijna volkomen hersteld is. Ik ben al meer dan een week niet meer uit bed gekomen om elk risico te vermijden. Tevergeefs.
Er werd een kweek genomen van de wonde. Vorige vrijdag, toen het er in één dag tijd weer uitzag alsof ik zes weken teruggeflitst was. Ik ben het hele weekend verdrietig geweest, moedeloos en troosteloos ook.
Maandag zag het er weer prima uit. De kweek was negatief, wat betekent dat er geen bacteriële infectie is, dus positief. De vraag is wat het dan wel is. Een dermatoloog van UZ Gent heeft, via de huisarts, het advies gegeven om te stoppen met de voedende zalfjes. Hij stelt dat de nieuwe huid nog geen connectie gemaakt heeft met de onderliggende huidlagen en als het ware drijft op de wonde. Daarom moet de wonde nu vooral droog gehouden worden tot het stevig genoeg is. Het lijkt me aannemelijk.
De laatste tijd was ik ook regelmatig met de wonde bloot gaan liggen, en dat doet duidelijk goed. Alleen lukt het me niet langer dan een paar uur.
Vandaag was het heel bijzonder. De huid werd gisteren door de verpleging grondig ingesmeerd met vette zalf. We hadden toen nog niet het advies van UZ, en het zag er na de behandeling, op een kleine opening na, perfect uit. Vandaag na de middag verwijderde Ruth het verband toen ik op mijn buik ging liggen. Het was om te huilen. De hele huid was als rauw vlees, een beetje bloedend zelfs. En amper anderhalf uur later was het helemaal hersteld. Zonder de foto’s zou ik het niet kunnen geloven. Van een rolstoelcoaster gesproken…
Enfin, we gaan voor het droge nu. Op hoop van zegen.
