Dansen en zingen op het afscheid van je allergrootste liefde? Dat kan.
Zo overweldigd worden door verdriet en je evengoed zo getroost voelen door al de warmte? Dat kan zeker ook.
Ik deel hier mijn woorden op het afscheid van Martin.
Martin, mijn lief, mijn beste vriend, mijn echtgenoot, mijn minnaar, mijn troost, houvast en toeverlaat, mijn inspirator, mijn grootste fan, mijn baken van rust.
Ik zou je willen vertellen over hoe moeilijk en hoe mooi de voorbije week geweest is. Over het overweldigend verdriet, de hartverscheurende pijn. Over mijn zee van tranen om jouw verlies. Maar nog liever vertel ik je over mijn ontroering en dankbaarheid.
Zo dankbaar ben ik voor iedereen die zo hard zijn best doet om jou te eren. Voor een zelfgemaakte kist, een zelfgedraaide urne geïnspireerd op jouw meubels, een rouwbrief die jou zo ademt, een zendje (west-vlaams voor gedachteniskaartje) op zijn Martins, voor de muzikanten die jouw nummers spelen, voor de tuinmannen-en vrouwen die de tuin voorbereid hebben,…
Ik voel me zo gedragen door de knuffelaars, de praktische denkers, de handige harry’s, de koks, de briefjesplooiers, de chaufferus, de tekenaars, de afwassers, de poetsers, de troosters, de stille helpers, de luisteraars en de sprekers.
Er is een leegte en een volheid in mijn hart. Een ijzige koude, gepaard met een dik, warm deken.
Ik voel me zo dankbaar omringd door al die mensen die jou, mij en Willem, graag zien.
En zo kan ik, heel af en toe, ook glimlachen in de pijn. Ook om die heerlijke jaren waar ik jouw lief mocht zijn. Avontuurlijke jaren, uitdagende jaren, intense jaren, ook met veel obstakels, maar vooral, en altijd jaren vol liefde.
Graag zien en gezien worden, was nooit eerder zo gemakkelijk.
Wie nog foto’s of filmpjes heeft van zaterdag, dank je om ze mij te bezorgen!
