Rolstoeien

Jiiiiiihaaaaaaaaa! Het wondje geneest! Bij de controle in Pellenberg kreeg ik alleen maar goeie punten. Het beste nieuws is dat de
rand van de wonde weer tot leven komt. Anders zou de wonde wel kunnen opgroeien
maar niet dichtgaan en dan moet er gesneden worden en bah! ik wil het allemaal niet
horen. Oef. Zo hou ik deze ellende nog wel even vol.

Kerst. De witte wijn is lauw. Lap, de frigo heeft het
begeven. En deze frigo is meer dan een koelkast. In de huidige strijd tegen het
wondje is dit toestel van onschatbare waarde. Als bureau, als werkblad voor het
koken, als vervanging voor bijna al hetgeen ik anders zittend doe. Die 125cm hoogte
is perfect de maat om staand te werken. 115cm zou ook nog kunnen, lager is moeilijk.

Paniek! Ik ga instant in alarm modus. Mijn hersenen zijn
druk in de weer om een nieuwe te regelen, eentje die precies even hoog is. En
vooral snel geleverd, meteen, morgen al. Mijn lief gaat er keihard tegen in.
Waarom een nieuwe kopen? Is het echt nodig om een toestel waar een hoop
vervuiling aan vastzit meteen te vervangen door een nieuw? Misschien heeft iemand er één op overschot? Ik
schiet in de verdediging: “Ja, maar de hoogte is belangrijk voor me, en het
moet dan ook nog naar hier gebracht, en de kapotte moeten we dan zelf naar het
containerpark brengen!”. Ruth: “We kunnen het toch proberen? Het is niet
dringend, er zijn voldoende koele plekken in huis om alles te bewaren.” En dat
het op zo’n moment beter is om even te ‘vertragen’ en na te denken over wat je
echt nodig hebt en hoe en in welke volgorde je dat aanpakt.

Ik vind het moeilijk om mijn dwanggedachte los te laten maar
ze heeft gelijk, er is geen haast bij. We spreken af dat we het alternatief een
kans geven tot nieuwjaar. Dat ik bekijk of er nog andere mogelijkheden of betere staplaatsen in huis zijn. Ruth gooit zich onmiddellijk op haar facebook
en op de ‘gift’ pagina’s. Ik op mijn blog.

Fijne feestdagen!

Het wondje wordt twee keer per dag verzorgd. Zinkoxide -stugge
babybilletjeszalf- er omheen en op de blessure Carel zalf, een namaak preparaat
van wat dertig jaar geleden hip was voor dit soort kwetsuren. Tien dagen lang,
laaaaaaaaaang, heb ik enkel gezeten wanneer het echt niet anders kon. Het
verschil is nauwelijks merkbaar. De wanhoop loert om de hoek. Mijn
onuitputtelijk optimisme wordt zwaar op de proef gesteld en gaat af en toe
onderuit.

Ik heb tien liter pompoensoep gemaakt voor Music For Life,
staand, met de koelkast als werkblad. Apetrots was ik. En dadelsnoepjes
gemaakt, ook staand. Dat doet goed, het leidt me af.

Ik vertrouw er op dat het ineens heel snel zal genezen.
Ja,
zo zal het gaan.

Gisteren, De Welriekende Dreef, Ingooigem.
Je zou er een wondje voor veinzen 🙂

Vorige donderdag had ik een afspraak in het
revalidatiecentrum van Pellenberg. Eén van mijn vragen ging over een wondje op
het zitbeen dat al vijf maanden aansleept.

Vijf maanden terug. Het was de eerste week van juli. Die
week dat het 35 graden en meer was. Thebe en haar broertje Kasper, het metekind van Ruth,
logeerden enkele dagen bij ons in Gent. We gingen naar een grasveld waar de
pretcamionette (een speelpleinwerking op wielen) zich geïnstalleerd had. Een
onschuldig waterstraaltje mondde uit in een wild watergevecht. We waren
doornat. Ik voelde me gelukkig en bevrijd. Het was erg lang geleden dat ik zo
uitzinnig gedold had. Mijn liefje vond het ook heerlijk, dat zag ik in haar
ogen. Ze houdt erg van fikfakken en dat is gezien de situatie niet mijn
voornaamste talent. Dat brengt vaak verdriet, voor allebei. Het wondje heb
ik de volgende ochtend opgemerkt, door een bloedvlek op het laken want ik kan
dat niet voelen.

Vijf maanden. Van de thuisverpleging krijg ik al even lang
te horen dat het een mooi wondje is: niet echt diep, iets meer dan een
centimeter doorsnee, lichtjes doorbloed en slechts een beetje ‘geel beslag’.
Ben ik vet mee. Al vijf maanden doe ik mijn best om niet langer dan 2 à 3 uur
achtereen te zitten en dan minstens een half uur op mijn zij te liggen in de
hoop het wondje voldoende te ontlasten. Of te staan, in de stastoel.

(zie: http://www.mobilitycare.net.au/mobility_products/lifestand-ls-manual-standing-wheelchair.html)

Het blijft desondanks hetzelfde ‘mooi’ wondje. Af en toe
lijkt er verandering te komen door een nieuwe behandeling maar na enkele dagen
stagneert het weer. Flaminal, tijmhoning, calendula noch Mepilex brengen
verbetering.

Ik had gevraagd om Marc erbij te hebben in Pellenberg. Hij
is hoofdverpleger en een autoriteit wat wondzorg betreft. Ik wist al wat hij
zou zeggen. Het was wat ik al vijf maanden niet wilde weten en horen: niet meer
zitten, tenzij het echt niet anders kan. Liggen, staan, maar vooral de wonde
niet belasten.

De meeste afspraken voor de komende week zijn ondertussen afgelast.
De situatie nodigt uit tot creatieve oplossingen, dat wel. Ik ga straks naar
een verjaardagsfeest en ik heb de sofa reeds gereserveerd. Morgen zondag vieren
we de verjaardag van mijn vader. Er zal een bed voor me in het restaurant
staan.

Kortom, het is boeiend en het is balen tegelijk. Ik zal veel
thuis zijn de komende weken, noodgedwongen, dus aarzel niet om even langs te
komen.

Wordt vervolgd

Thuis

Het is niet zo simpel als ik dacht om het lavementsysteem te
gebruiken. Gelukkig heb ik verpleegsters die bereid zijn om mee te zoeken naar
mogelijkheden. Ik gebruik thuis een toilet/douchestoel en het moeilijkste voor mij is
evenwicht en steun vinden. Omdat de conus vanaf de achterkant ingebracht moet
worden zit ik te ver naar voren en verlies ik mijn balans. Het duurt even voor
onze techniek op punt staat. We zetten een stoel uit de keuken met de rug naar
me toe zodat ik er op kan leunen. Onder mijn armen leggen we een driedubbel gevouwen
handdoek om de steun zachter te maken en onder de stoel komt een mat omdat hij door het naar voor hangen wegschuift. Het lijkt een heel gedoe, en dat is het zeker, maar oefening baart kunst en uiteindelijk is het lastigste stuk voor de
verpleging. Het voorover gebogen vasthouden van de conus bezorgt hen een
pijnlijke rug en kramp in de handen.

In het begin doen we de behandeling verschillende dagen na
elkaar en met succes. Ik laat nogmaals een radiografie nemen en dat bevestigt
mijn idee, de darmen zijn zo goed als leeg. Ik neem me voor het systeem verder slechts af en toe te gebruiken, zo om de
paar weken als ik vermoed dat het nodig is.

Enfin, dat hoopte ik. Enkele ‘overlopen’ later –gelukkig gebeurde
het iedere keer thuis- besluit ik toch de spoeling consequent drie keer per week
te doen.

(december 2010)

Ik zit bij mijn alles verwarmend houtkacheltje te mijmeren
over het ‘Downhill’ stukje dat ik net op de blog gepost heb. Als in een film
zie ik elk detail voor me.

Er gaat een schok door me heen. Ik besef plotsklaps dat ik
de autosleutels bij me had en eenvoudigweg naar de rolstoel bij de brug had
kunnen rijden. “Kieken!”, denk ik nogmaals.

Ik weet niet of ik er ooit aan gedacht zou hebben, toen, met
mijn verwarde hersenen in reptielmodus.

Het is openingsreceptie van de Huldenbergse feesten. Als gemeenteraadslid
is mijn acte de présence obligaat. Het
fijne is dat ik er bekenden aantref die ik doorgaans enkel daar ontmoet.

Het is bijna middernacht als ik afscheid neem van mijn
tafelgenoten. De auto staat pal naast de feestzaal. Het demonteren van de
rolstoel en de onderdelen via de schuifdeur op de achterbank leggen is routine
geworden. Ik word steeds sneller, de operatie kost me nog hooguit anderhalve
minuut. Als het plenst van de regen duurt anderhalve minuut lang, dat wel.

Ik neem zoals altijd eerst de rugzak van de rolstoel en zet
die naast me op de passagierszetel. Terwijl ik hiermee bezig ben voel ik dat er iets fout gaat. Ik draai me om naar
de rolstoel, die inmiddels buiten bereik rustig maar beslist richting IJse
bolt. Onthutst kijk ik toe. Gelukkig zorgt een hobbel ervoor dat de stoel
afwijkt en tegen de brugleuning botst, zo’n tien meter van me af.

Et voilà, daar zit ik dan. Ik voel me een amateur, een
onnozel kieken. Dat ik dit niet voorzien had! Tegelijk kan er ook een glimlach
af omwille van de absurditeit van de situatie. Ik haal mijn gsm uit de rugzak
en bel mijn vrienden in de zaal. Tevergeefs, er is te veel lawaai daar, dus rest
me te berusten en te wachten tot er toevallig iemand langs loopt. Er zit niets
anders op, behalve mezelf naar de stoel slepen maar dat is de allerlaatste
optie.

Waggelt daar ineens P op me af, die me vraagt of hij iets voor
me kan doen. Ik ben verbijsterd. Hij zegt wauwelend dat mijn goede vriendin V –
van wie ik net afscheid genomen heb- hem gestuurd heeft. Ze voelde aan dat er
iets spaak liep. Telepathie klinkt kennelijk luider dan de beltoon van een gsm.
P heeft diep in het glas gekeken en is niet eens verbaasd wanneer ik hem dankbaar
vraag de verlossende rolstoel bij me te brengen.

(oktober 2014)