Rolstoeien

Gisteren, De Welriekende Dreef, Ingooigem.
Je zou er een wondje voor veinzen 🙂

Vorige donderdag had ik een afspraak in het
revalidatiecentrum van Pellenberg. Eén van mijn vragen ging over een wondje op
het zitbeen dat al vijf maanden aansleept.

Vijf maanden terug. Het was de eerste week van juli. Die
week dat het 35 graden en meer was. Thebe en haar broertje Kasper, het metekind van Ruth,
logeerden enkele dagen bij ons in Gent. We gingen naar een grasveld waar de
pretcamionette (een speelpleinwerking op wielen) zich geïnstalleerd had. Een
onschuldig waterstraaltje mondde uit in een wild watergevecht. We waren
doornat. Ik voelde me gelukkig en bevrijd. Het was erg lang geleden dat ik zo
uitzinnig gedold had. Mijn liefje vond het ook heerlijk, dat zag ik in haar
ogen. Ze houdt erg van fikfakken en dat is gezien de situatie niet mijn
voornaamste talent. Dat brengt vaak verdriet, voor allebei. Het wondje heb
ik de volgende ochtend opgemerkt, door een bloedvlek op het laken want ik kan
dat niet voelen.

Vijf maanden. Van de thuisverpleging krijg ik al even lang
te horen dat het een mooi wondje is: niet echt diep, iets meer dan een
centimeter doorsnee, lichtjes doorbloed en slechts een beetje ‘geel beslag’.
Ben ik vet mee. Al vijf maanden doe ik mijn best om niet langer dan 2 à 3 uur
achtereen te zitten en dan minstens een half uur op mijn zij te liggen in de
hoop het wondje voldoende te ontlasten. Of te staan, in de stastoel.

(zie: http://www.mobilitycare.net.au/mobility_products/lifestand-ls-manual-standing-wheelchair.html)

Het blijft desondanks hetzelfde ‘mooi’ wondje. Af en toe
lijkt er verandering te komen door een nieuwe behandeling maar na enkele dagen
stagneert het weer. Flaminal, tijmhoning, calendula noch Mepilex brengen
verbetering.

Ik had gevraagd om Marc erbij te hebben in Pellenberg. Hij
is hoofdverpleger en een autoriteit wat wondzorg betreft. Ik wist al wat hij
zou zeggen. Het was wat ik al vijf maanden niet wilde weten en horen: niet meer
zitten, tenzij het echt niet anders kan. Liggen, staan, maar vooral de wonde
niet belasten.

De meeste afspraken voor de komende week zijn ondertussen afgelast.
De situatie nodigt uit tot creatieve oplossingen, dat wel. Ik ga straks naar
een verjaardagsfeest en ik heb de sofa reeds gereserveerd. Morgen zondag vieren
we de verjaardag van mijn vader. Er zal een bed voor me in het restaurant
staan.

Kortom, het is boeiend en het is balen tegelijk. Ik zal veel
thuis zijn de komende weken, noodgedwongen, dus aarzel niet om even langs te
komen.

Wordt vervolgd

Ik zit bij mijn alles verwarmend houtkacheltje te mijmeren
over het ‘Downhill’ stukje dat ik net op de blog gepost heb. Als in een film
zie ik elk detail voor me.

Er gaat een schok door me heen. Ik besef plotsklaps dat ik
de autosleutels bij me had en eenvoudigweg naar de rolstoel bij de brug had
kunnen rijden. “Kieken!”, denk ik nogmaals.

Ik weet niet of ik er ooit aan gedacht zou hebben, toen, met
mijn verwarde hersenen in reptielmodus.

Het is openingsreceptie van de Huldenbergse feesten. Als gemeenteraadslid
is mijn acte de présence obligaat. Het
fijne is dat ik er bekenden aantref die ik doorgaans enkel daar ontmoet.

Het is bijna middernacht als ik afscheid neem van mijn
tafelgenoten. De auto staat pal naast de feestzaal. Het demonteren van de
rolstoel en de onderdelen via de schuifdeur op de achterbank leggen is routine
geworden. Ik word steeds sneller, de operatie kost me nog hooguit anderhalve
minuut. Als het plenst van de regen duurt anderhalve minuut lang, dat wel.

Ik neem zoals altijd eerst de rugzak van de rolstoel en zet
die naast me op de passagierszetel. Terwijl ik hiermee bezig ben voel ik dat er iets fout gaat. Ik draai me om naar
de rolstoel, die inmiddels buiten bereik rustig maar beslist richting IJse
bolt. Onthutst kijk ik toe. Gelukkig zorgt een hobbel ervoor dat de stoel
afwijkt en tegen de brugleuning botst, zo’n tien meter van me af.

Et voilà, daar zit ik dan. Ik voel me een amateur, een
onnozel kieken. Dat ik dit niet voorzien had! Tegelijk kan er ook een glimlach
af omwille van de absurditeit van de situatie. Ik haal mijn gsm uit de rugzak
en bel mijn vrienden in de zaal. Tevergeefs, er is te veel lawaai daar, dus rest
me te berusten en te wachten tot er toevallig iemand langs loopt. Er zit niets
anders op, behalve mezelf naar de stoel slepen maar dat is de allerlaatste
optie.

Waggelt daar ineens P op me af, die me vraagt of hij iets voor
me kan doen. Ik ben verbijsterd. Hij zegt wauwelend dat mijn goede vriendin V –
van wie ik net afscheid genomen heb- hem gestuurd heeft. Ze voelde aan dat er
iets spaak liep. Telepathie klinkt kennelijk luider dan de beltoon van een gsm.
P heeft diep in het glas gekeken en is niet eens verbaasd wanneer ik hem dankbaar
vraag de verlossende rolstoel bij me te brengen.

(oktober 2014)

Mijn liefste heeft nog eens een verrassing voor me
georganiseerd. De bewuste zondag staat al weken in mijn agenda gebeiteld.
Willem is bij me dat weekend. “Geen probleem”, zegt ze, “als hij zijn zwembroek
maar meeneemt”. Ik weet ze dolt met me, ze kan het niet laten, maar het kan ook
waar zijn. (Zie blogpost “Wellness”). Ik vind zwemmen niet meer leuk sinds de
rolstoel, en vooral niet het gedoe achteraf van douchen en afdrogen en
aankleden terwijl ik al doodop ben van de inspanning van het zwemmen.

We naderen ‘de Zoete Waters’. Daar is wel water maar naar
mijn weten kan je er niet zwemmen. Tenzij we met een bootje gaan varen,
natuurlijk. Het zou me niet eens verwonderen.

Maar nee, we laten de vijvers rechts liggen om naar de
sportzaal te gaan. Daar vindt een bijeenkomst plaats van alle Vlaamse
rolstoeldansclubs. Een verrassing, inderdaad, dit had ik nooit geraden. Ik heb
er gemengde gevoelens bij. Willem en Ruth gaan drank en pannenkoeken halen
terwijl ik zicht heb op een volle dansvloer met en zonder rolstoelen die een
dansje aangeleerd krijgen. Vier tellen voorwaarts, één, twee, drie, vier, een
kwartslag naar links, één, twee en zo verder.

En dan gebeurt het. Ik vind het stuntelige schouwspel plotseling
zielig en aandoenlijk. Tegelijk besef ik dat ik in een spiegel kijk. Het voelt
alsof ik in mijn rolstoel gesmakt word. Het voelt als ‘och arme’. Oud verdriet
perst zich in tranen naar buiten, dwingt ruimte af, doet zich beleven. Ruth
heeft het van ver in de gaten en stuurt Willem naar me toe. Aangedaan vraagt
hij of hij iets voor me kan doen. Ik laat hem de deur openmaken, ik moet hier
weg.

Ik heb het ijskoud en vind een strookje zon om op te warmen.
Sommige tranen zijn ouder dan de rolstoel, ik weet het. Mijn lief komt me even
later in haar armen sluiten. Het voelt veilig om mijn pijn en verdriet toe te
staan. Ik besef ook dat dit een scharnierpunt is. Dat ik hier iets mee moet
doen. Dat ik er iets mee wil doen. Dat er geen weg terug is.

(oktober 2015)

Twee jaar geleden was ik met mijn zoon Willem in Berlijn. We
logeerden bij Lieve. Het was in de eerste week van juli. Hij was toen acht. Bij
een enthousiaste wilde duo-sprong op de trampoline met een veel grotere
kerel brak zijn voet. Spoedopname en zes weken plaaster aan zijn been.

De volgende dag drong tot hem door dat de rest van de
vakantie niet zou verlopen zoals bedacht en hij werd erg somber bij de gedachte
aan de beperkte speelmogelijkheden. Gips met zand en zeewater is geen beste
combinatie .

Later die dag speelden we een spelletje Rummikub. Ineens
staarde hij een beetje dromerig voor zich uit en zei: “Maar papa, voor jou is
dat elke dag zo!”. Ik bevestigde. Hij voegde er aan toe terwijl hij bleef
staren: ”En toch kan je nog zoveel dingen doen…”. Hij verwachtte geen antwoord,
staarde nog steeds even dromerig voor zich uit en glimlachte de duistere
gedachten weg.

“Je hebt nog net de tijd voor een tas koffie”, zegt ze, “ik
heb verder alles al klaar”.

Mijn lief neemt me mee voor een verrassing. Aan de gps te
zien, weet ik ongeveer waar we terecht gaan komen. Ik kan me er niets bij
voorstellen in die omgeving. Ik ben benieuwd.

De surprise blijkt een aangepast wellness centrum te zijn. Er
komt een dame naar buiten die ons een sleutel geeft en zegt: “Geef hem straks
maar terug”. We staan een beetje verweesd naar de sleutel te staren.
Ruth: “Excuseer,
het is de eerste keer dat we hier zijn, kan je ons alstublieft wat uitleg geven?”.
Ze gaat ons voor, toont het bad, de sauna, de tillift voor de jacuzzi,…en wil
opnieuw weggaan. Ruth, nogmaals en nadrukkelijk: ”Kan je ons dat alstublieft
echt tonen, want we hebben dit nog nooit gedaan”. Waarop de dame
zegt dat ze ons zo dadelijk komt helpen, we kunnen ons alvast omkleden. Er is
een tillift om me in de jacuzzi te hijsen.

De dame komt met een ‘matje’ (het doek met de riemen),
haakt twee van de lussen aan de lift en zegt: “Ok, spring er maar in!”. Ze is
nogal in de war als we duidelijk maken dat ik echt niet kan staan. “Ik heb het
nochtans laatst eens zien doen”, zegt ze. Vervolgens vraagt ze aan Ruth of zij
weet hoe het moet. We schrikken en dringen er op aan dat ze er iemand bij haalt
die bekwaam is. Er komt een jongedame bij die als meteen zegt: “Zeg, ik heb die
opleiding niet gevolgd, he”. Blijkbaar is er maar één die opgeleid werd en die
is niet aanwezig. De twee beginnen te kibbelen over hoe het zou moeten. Lap,
ons vertrouwen is helemaal gevloerd.

Terwijl de andere op
ons aandringen belt naar degene die opgeleid werd, gaat de naarstige
vrijwilligster vastberaden verder met alle mogelijke standjes. “Ik ga u
ophangen, he”, zegt ze. Ik bevind me meer dan eens hachelijk bungelend tussen
hemel en aarde. “Zit het goed?” “Voelt het goed?”. Ik probeer opnieuw met handen en voeten
uit te leggen, dat ik dat niet KAN voelen. Uiteindelijk
lukt het omdat Ruth de gebruikershandleiding op het matje ziet staan.

Het bad heeft geen handvatten. Het valt niet mee om een
evenwicht te vinden. Ruth klemt mijn onderlijf tussen haar benen en ik lig min
of meer stabiel. Het kost meer dan een half uur om bij te komen van de stress.

Wat volgde was wel fijn: infrarood, sauna, koude douche. Ik
heb de tillift niet meer gebruikt, het ging ook zonder.

Bij het afrekenen zegt de vrijwilligster tegen Ruth: “Als je
een volgende keer komt kan je twee mannen meenemen, dat kost hetzelfde”, waarop
Ruth, verrast en schaterend: “Ik heb maar één lief in een rolstoel, hoor”.
Waarop zij: “Ah, ik dacht dat je zijn begeleidster was!”

(maart 2015)