Rolstoeien

Met de lente verschijnt de fiets in mijn leven. Ik
vind fietsen zalig! Ik ben opgegroeid tussen de hellingen van de Vlaamse
Ardennen en als kind droomde ik ‘coureur’ te worden.

De eerste keer handbiken tijdens de revalidatie in Pelleberg
herinner ik me nog als gisteren. Het was lente, toen ook. Er werd een
voorzetwiel aan de rolstoel bevestigd. Met een handig systeem klikten de
voorwieltjes van de rolstoel en de steuntjes van het voorzetwiel omhoog. Et
voilà, een driewieler! Met twee handen tegelijk trek je de handbike vooruit.
Ik was volkomen onder de indruk van de snelheid van het
fietsen. Een gevoel van vrijheid en vreugde overrompelde me. Tranen van
blijdschap werden gedroogd door de wind.

Een handbike scoorde redelijk hoog op het prioriteitenlijstje maar het geld was op door de aanpassingen die hoger op de lijst stonden.
Ik heb er toen over geschreven in mijn nieuwsbrief en vrienden zijn stante pede in
actie geschoten. Een ‘benefiets fuif’ met een live band werd georganiseerd, iemand
knapte een tweedehands fiets op, verkocht die en schonk de winst, een ander
deed zijn motorfiets die al jaren in de garage stond van de hand, er was een
huiskamer pianoconcert, elders werden wafels gebakken en verkocht en sommige mensen
deden gewoon een gift.
Binnen de kortste keren werd € 6000 verzameld, voldoende om
de handbike te betalen. Het is ook een voorzetwiel en er is elektrische
ondersteuning om de pittige hellingen in deze omgeving te trotseren. Elke keer
als ik fiets, denk ik met dankbaarheid aan de mensen die dit mogelijk hebben
gemaakt.

Gisteren heb ik voor het eerst sinds de operatie gefietst in
Gent. Mijn handbike ginder heeft geen batterijen omdat Gent redelijk vlak is.
Ik was vooral benieuwd hoe de linker arm en de schouder zouden reageren na de operatie.
Wel, het was heerlijk fietsen. Ik werd moe aan allebei de armen, en geen
pijn, dus met enige oefening zal ik mijn bereik vergroten.

Het gaat voorspoedig. De schouder en hals voelen elke dag
wat soepeler aan en de pijn is zo goed als weg. Morgen mag de eerste helft van
de hechtingen verwijderd worden. Vrijdag de rest. Goeie timing, want dan komt
mijn lief en die kan hoegenaamd niet tegen het zicht van bloederige dichtgenaaide
wonden.

En het zitwondje? Dat is rustig en simultaan omzeggens dichtgegroeid. Er heeft zich al een vliesje
gevormd op de 3 mm diameter opening die nog rest dus lang duurt dat niet meer.
Heeft iemand een tip voor een zalf of lotion die
de huid soepel houdt? Ik dacht zelf aan calendula.

Niets beter dan thuis.
Ik ben gisteren na de middag naar huis gereden.
Alleen. Een verpleegster was meegegaan tot aan de auto om de rolstoel in te
laden en ik had met een vriendin afgesproken om thuis te helpen. Dat laatste
liep anders, ze was er niet toen ik aankwam.
“De eerste twee weken niet heffen, duwen of
trekken,” had de dokter gezegd.

Mijn gsm zit vol nummers van mijn buren en er
is er altijd wel eentje thuis.
Maar…ik kon het niet laten om de uitdaging aan
te gaan. Ik had nochtans kunnen weten dat ik om het linker wiel te monteren
mijn linker hand nodig zou hebben.
Enfin, het is gelukt met veel moeite. En pijn
achteraf. Stomme zet.

Vandaag valt het mee. De schouder is stijf en
gevoelig en voelt gekneusd aan. Dat lijkt me normaal na deze ingreep.

Ter illustratie een
filmpje dat Willem onlangs maakte. Het was een bijzonder winderige dag. De beelden tonen hoe de stoel in onderdelen in de auto gaat. Eruit is
precies andersom.

https://vimeo.com/162067200
wachtwoord: martin

Operatie geslaagd. Het voelt alsof ik een gloednieuwe arm heb. Warmer, gevoeliger. Ik voel mijn hart weer kloppen in mijn pols. Heerlijk. Ik kijk er al naar uit om voluit te rrollen en te fietsen als de wonde inwendig geheeld is over een paar weken. Nogmaals met dank aan mijn liefje want anders had ik deze ingreep niet laten uitvoeren.
Uit angst, onzekerheid.

Morgen of overmorgen ben ik weer thuis.

Maandag ga ik naar het ziekenhuis om me te laten opereren.
De operatie zelf staat gepland voor dinsdagochtend. Donderdag zou ik naar huis
mogen. Hoewel de chirurg het een ‘kleine ingreep’ noemt, vind ik het wel een
beetje eng.

Bij één van de vorige operaties werd een ‘stent’ over de slagader
van mijn linkerarm geplaatst, om een goede aanhechting te hebben voor de
versteviging van de binnenwand van de aorta. Dat is niet gelukt, er zijn zelfs
complicaties door ontstaan, maar daarmee heb ik sindsdien geen slagaderfunctie
meer in die arm. Bij het fietsen of tijdens langere ritten met de rolstoel heb
ik daar last van. Omdat kleinere bloedvaten de functie van de slagader moeten
overnemen duurt het twintig minuten tot een half uur voordat de arm goed
doorbloed is. Dat zijn pijnlijke minuten.

Met deze operatie zou de slagader weer aangesloten worden
zodat de doorbloeding weer optimaal is. En nu ik toch niet mag zitten kan ik
evengoed in het ziekenhuis liggen, troost ik me.

Wish me luck.

Pasen. Het was voor mij een allesbehalve vrolijk Pasen. Het
wondje is weer open. Op precies dezelfde plek. Klein, zo ongeveer 7 millimeter doorsnede,
maar onmiskenbaar een wonde.

Het nieuws raakte me als een mokerslag. Eerst ging het nog. Ik
was ‘s morgens met Willem naar oma ‘moeke’ gegaan om er samen met zijn nichtjes
eieren te rapen. Ik heb me daar op de sofa gelegd en de Paasdrukte zorgde voor
welgekomen afleiding.
Weer thuis was het raak. Willem ging bij een vriendje
spelen. In mijn eentje voor de houtkachel zittend kwamen de realiteit en het besef van de gevolgen van de situatie me onzacht tegemoet. Verdriet en
boosheid overmanden me en ik liet het moedeloos gebeuren. Ik was kwaad omdat ik
niets kon bedenken wat dit zou kunnen veroorzaakt hebben en triest omdat ik
mijn pas herwonnen vrijheid weer kwijt was. Bovendien kon ik het niet warm krijgen
en rilde ik onbeheersbaar van de koorts. Het gaf de ellende nog een extra stoot.
Ik weet pas sinds vandaag dat het een beginnende blaasontsteking was.

Gesteund door mijn heerlijke lief, mijn lieve zoon en mijn
super familie, buren en vrienden heb ik weer kracht en moed vergaard.

Het is wat het is, ik weet hoe ik dit moet aanpakken en ik
vertrouw er op dat het niet langer zal duren dan nodig is.

Ik ga straks naar mijn tweede les vioolbouw in het lopende
schooljaar. Met het zitwondje was dat eerder niet haalbaar. Te lang zitten en nog eens
anderhalf uur op en neer met de auto bovenop. Het is wel wennen, ik moet
toegeven dat ik er vorige week een beetje zenuwachtig om was. De onderdelen hebben al zo
veel bewerkingen ondergaan en elke fout kan betekenen dat een heel stuk opnieuw
moet.

Ik ben nu bezig met het achterblad van de viool (links op de foto). Dat
moet zuiver afgewerkt zijn vooraleer het uitgehold kan worden. Het is een
geduldwerkje met schraapstaaltjes waarbij weinig mis kan gaan.

Ideaal om weer
op te starten.

“Ik word in de watten gelegd door mijn buren,” schreef ik
eerder. Zo is het werkelijk.
26 koppels uit de buurt nemen deel aan een
wekelijkse beurtrol. Ik noem hen “de burenbond”. Meestal word ik al op zondag gecontacteerd
door het koppel van dienst met de vraag wat er de komende week te doen valt.
Het zijn alledaagse klusjes die moeilijk of onmogelijk uit te voeren zijn in de
rolstoel. Vanaf de lente wordt het gras gemaaid, in de winter wordt het
brandhout binnengebracht, de vuilbak wordt aan de straat gezet, de glasbak
leeggemaakt, boodschappen worden thuisgebracht,…

In tijden van hoge nood, en dat was het even door een forse
griep de laatste weken, wordt er zelfs voor me gekookt.

Erg fijn is het dat er die week ook tijd gemaakt wordt om
bij te praten met een kop koffie of thee of een pintje.

We zijn net aan de tiende ronde begonnen.

Ik ben mijn buren mateloos dankbaar.