Rolstoeien

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Het was drie dagen geleden al zover. Alleen durfde ik het toen nog niet te schrijven, want het was nogmaals een week up en down geweest met de wonde, en vooral de down had zich ferm laten voelen.

Nu heb ik zin om het te blokletteren, het uit te schreeuwen, maar misschien moet ik toch nog even bescheiden blijven, en fluisteren “Het wondje is dicht. Helemaal dicht”. Zo dicht dat de verpleging daarnet de nieuwe huid met vette zalf heeft ingesmeerd om het vel soepel te houden. Er ligt wel nog een verband op als buffer.

Bijna dertien maanden is dat wondje het brandpunt van mijn leven en van dat van mijn naasten geweest. Onvergetelijke maanden om snel te vergeten. Ach, ik rol te hard van stapel. Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk te geloven dat het voorbij is. Het is al te vaak terug naar af geweest. Laat ik nu vooral nog even geduldig zorgen dat het dicht blijft en sterk wordt en dat deze rolstoelcoaster voorgoed tot stilstand komt.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

De ijsheiligen. Een grillige en bewogen driedaagse.

Dinsdag was een topdag. Ik had ‘s ochtends mijn oude handbike verkocht, de wonde bleek op een speldekop na dicht en Ruth deed een super batje met tweedehands loopschoenen. Het kon niet stuk, die dag.

Woensdag werd een downdag. De wonde gaapte ineens weer open, totaal onverwacht, en geen klein beetje. Het had de omvang van een potlood. Ik was kompleet van mijn melk voor de rest van de dag. Dat kwam vooral omdat er niet de minste aanleiding was geweest, ik had de hele tijd alleen maar in bed gelegen. Ik heb me suf liggen piekeren over een mogelijke oorzaak. Het maakte me radeloos, moedeloos, onzeker en triest. Boos ook. Ik had het gehad, het was me iets te veel gejojo. Goed dat mijn lief er was om me op te vangen in haar grenzeloos troostende armen.
Ik had beide dagen een foto laten nemen en die heb ik naar Ihor gestuurd, met een hoop vraagtekens erbij.

Donderdag, gisteren dus, kwam Ihor aanzetten met een arsenaal speciale verbanden. Hij was duidelijk voorbereid op het ergste. Groot was zijn verbazing toen hij de plakker verwijderde en de wonde…. ei zo na dicht was.
Mysterie!
Natuurlijk ben ik blij dat het zo snel beterde, maar dat onbestendige blijft wel hangen en tast het vertrouwen aan.

What’s next?

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Hoe onnozel het kan zijn, en tegelijk funest.
Waarschijnlijk was de nieuwe soort verbanden te poreus en werd daardoor de wonde groter. Het prille vel plakte er aan vast en scheurde af bij het verschonen. Eerder gebruikten we siliconen verband, dat kleeft niet, en dat passen we nu weer toe. Na twee dagen zag je al het verschil. Vandaag is één van de twee beschadigde plekken weer dicht. Het stemt me optimistisch. En zolang het betert laat ik geen kweek nemen van de wonde. Ik ga er van uit dat er dan geen vervelende bacteriën inzitten.

Ondertussen heb ik het demo kussen in de rolstoel. Transfers doe ik nog niet zelfstandig, dat lijkt me teveel risico. Ruth, mijn hemelse al, grijpt me vanachter bij mijn broek en begeleidt me veilig van het bed in de stoel. Met het mooie weer de voorbije dagen ben ik een paar keer buiten geweest. Het blijft een unieke, weldadige zegen , al is het heftig overrompelende er van af.

Over twee weken wordt de lift geplaatst. Dezelfde dag komt er iemand van het bedrijf me het gebruik ervan aanleren. Hopelijk lukt het zoals ik me dat voorstel, want door die coronatoestand zijn we er niet in geslaagd om het op voorhand uit te testen.

Wordt nog even vervolgd…

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ai ai. Te snel victorie gekraaid..

Het laatste gaatje wil niet dicht. Integendeel, het is langzaam groter aan het worden. Neen, dat is niet gebeurd door dolletjes te gaan rolstoeien. Hoewel ik me ferm heb moeten inhouden. Ik voelde me als een koe die na de winter voor het eerst weer in een sappige weide staat.
Die eerste dag ben ik een half uur buiten geweest en de volgende dag drie kwartier. Een dag later deed ik een lavement en aansluitend heb ik gedoucht. Na bijna twee maanden was dat als ondergedompeld worden in een zintuiglijke roes. Dat was alles qua gestoei. O ja, en ik heb groenten gegeten. Ook dat was twee maanden geleden. Mijn papillen kregen bijkans een orgasme.

Het voelt als terug naar af nu. En dat is het ook. We hebben de alternerende matras terug op het bed gelegd, het eten is weer restenarm, ik drink opnieuw eiwitrijke supplementen en ik ben de laatste week niet meer uit bed geweest.

Ik had die schaarse minuten buiten echter voor geen goud willen missen, en die douche en de groenten ook niet. Dat was zo hard nodig, en zo ingrijpend weldadig.

Het is tijd voor actie. Maandag laat ik een kweek nemen van de wonde om uit te zoeken of daar een vieze bacterie de genezing afremt. Ik ga ook regelen dat de tillift geïnstalleerd wordt. En er gaat maandag iemand voor me het demo kussen ophalen.
Als het niet betert roep ik Ihor er weer bij.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

De rolstoelcoaster spoedt zich naar de finish. De ultieme fase is onverwacht losgebarsten. De voorbije week is de huid van de rand naar het centrum van de wonde gegroeid met een indrukwekkende voortgang. Dit zijn geen weke huidcelletjes meer, dit is echt vel. Op het verband van gisteren stond desolaat de afdruk van het laatste puntje dat nog niet gedicht werd.

Ik was buiten gisteren, in de rolstoel, een half uur lang en kort. Eerst in de zon op de binnenkoer, maar al gauw wilde ik de groentetuin en de boomgaard en alles zien. Mijn zintuigen knapten zowat. Ik werd overrompeld door prikkels, te overvloedig om elk moment ten volle te kunnen beleven. Het was een welkome overval die ik genietend onderging.
Dat smaakt naar meer.

Jiihaaaa!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Aftellen!
Bijna, bijna, bijna.

Eerlijk gezegd durf ik nog niet. Het ging al te vaak mis door de transfers. En een transfer zonder frictie, dat gaat niet. Komt erbij dat ik het niet voel, dus dat ik niet weet als ik iets fout doe.

Ondertussen bereid ik me voor op het zitten. Het kussen van mijn rolstoel deugt niet. De huidige wonde bevindt zich precies op de grens van het voorste hardere deel en het achterste zachte luchtkussen. Dat betekent dat er zittend altijd frictie op de wonde is. Ik krijg volgende week een ‘Vicair Vector O2’ demokussen toegestuurd dat volledig met luchtbellen gevuld is. Voor mij zou dat het meest geschikte kussen zijn. De vraag is of het me lukt om transfers te maken, omdat lucht weinig steun geeft. In afwachting snijd ik in het oude kussen het harde stuk weg op de plek van de wonde.

Als ik eenmaal zit kan ik ook lavementen hebben. Dat betekent dat ik na twee maanden onthouding weer groenten kan eten. Zalig. Gedaan met de (resten)arme voeding.
Het is bizar om in deze tijden van algemene beperking uitzicht te hebben op enkel meer mogelijkheden. Enfin, mijn quarantaine heeft lang genoeg geduurd.

Libertad!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Het gaat gestaag beter met de wonde. Er zijn huidcellen gevormd over de hele oppervlakte. Geen spatje bloed meer. Ik moet nog geen zotte toeren uithalen. Het is brozer dan een babyvelletje.

Zoals ik al voorvoelde was het een pittige week. Wat heb ik verlangd naar de zon en de wind op mijn huid. Ik heb getast in de reserves van mijn geduld. Het klopt, dat van die laatste loodjes.

Een aangename troost is dat de deur zowat de ganse dag open staat, waardoor er af en toe een zucht frisse lentelucht binnen waait. En mijn lief waait regelmatig over de drempel, zodat ook de warmte een weg vindt naar mijn kamer. Ik groet mijn huisgenoten die langs lopen, en de kinderen komen babbelen of, heerlijk!, een tekening brengen.

Meer heb ik niet nodig voor een vrolijk Paasfeest.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Hoera!!
De wonde is zo goed als dicht. Van Ihor mag ik in de rolstoel. Hij heeft de pomp afgekoppeld. Er ligt een gewoon verband op. Vanaf nu kan de thuisverpleging de wondzorg aan. Exit Ihor, opgelucht en vrolijk. Hij vergat in zijn enthousiasme om af te rekenen.

Toch neem ik me voor om te blijven liggen tot ik het helemaal vertrouw. Het is al te vaak fout gelopen door voorbarig in actie te schieten.
Het wordt vreselijk moeilijk, ik weet het. Een bijna zomerse lenteweek kondigt zich aan. Ik snak naar de zon, de geuren, de wind, de lucht, het licht, de kleuren. Mijn lijf en geest zijn het liggen meer dan moe, mijn pijnlijk overspannen schouders, rug en nek smachten naar beweging. Ik hunker om de fiets aan te koppelen en me te laten benevelen door een intens gevoel van vrijheid.

“Nog even geduld. Wat betekenen één of twee weken na al die tijd?”, probeer ik mezelf te troosten. Het maakt me triest en blij vanbinnen.

“De verleiding om op te geven is het sterkst vlak voor de overwinning.” (Zen inzicht)