Rolstoeien

Het wondje is nog amper een speldekop groot. “En dan?”, borrelt het in mijn hersenen. Oké, nog een
paar weken doen alsof het wondje er is, maar dan? Wat kan wel, wat niet en waar
is de grens? Als ik, zoals mijn kine zegt, om de drie à vier uur zou moeten
liggen of staan, worden mijn mogelijkheden en mijn bereik heel mager.

Ik realiseer me dat ik sinds begin december een
hoofdzakelijk liggend leven leid. Meer dan een half jaar, dus. De beperking van
het wondje overstijgt met verve de limieten van de rolstoel. Ik voel me een
gedwongen kluizenaar -die weliswaar vaak bezoek krijgt-, en de toekomst ziet er
niet veel beter uit als ik mijn kine hoor.

Er moet een duurzame oplossing gevonden worden. Het is
genoeg geweest. Trop is te veel.

Ik heb een afspraak gemaakt met een plastisch chirurg die al
vaker een huidtransplantatie heeft toegepast bij doorligwonden. Hij kan zich natuurlijk
pas uitspreken over de mogelijkheid van zo een operatie wanneer hij het wondje, of wat er van overblijft, heeft gezien
en beoordeeld. Indien nodig wordt er ook vet en spierweefsel verplaatst. 9 juni
is de afspraak. Ik zie er al naar uit.

Het gaat niet gemakkelijk, ondertussen. Een waas van
neerslachtigheid omhult me en verdrukt mijn aangeboren optimisme en
levensvreugde.
“Je bent zo sterk”, zegt mijn lief. Ik weet het niet, ik hou me
sterk, dat wel. En het zal beteren, daar vertrouw ik op.

Ruth en ik hebben een paar dagen geleden beslist om mekaar
niet meer te zien tot begin augustus. Een ‘time-out’, heet het, maar het voelt als ‘knock-out’.

Ik vind het moeilijk om dit te delen en te verduidelijken en
ik weet niet of ik erin slaag, maar als ik het niet probeer, moet ik ophouden
met deze blog. Het lukt niet meer om mezelf voor de gek te houden en me sterker
voor te doen dan ik me voel.

Bijna twee jaar zijn we ondertussen samen. Ons verliefde ‘we
zien wel’- credo heeft plaats gemaakt voor verlangens en toekomstplannen, en een
credo quia absurdum*, daar passen we voor.
De rolstoel werd mettertijd vaker en heftiger als obstakel ervaren. Het
verschil in leeftijd en levensfase ook. Voor Ruth brengt dat veel vragen en
tegengestelde gevoelens. Ik begrijp dat. Om voluit voor een toekomst samen te
gaan, zijn er antwoorden en een heldere intentie nodig, vreugdevol en vrij
gekozen.
Stof genoeg voor een time-out dus, evengoed voor mezelf. En
vooral, we weten niet iets beter te bedenken om uit de impasse te geraken.

Ik weet dat dit een wederzijdse daad van liefde is, maar het is wel een
pijnlijke, en het wondje maakt het extra moeilijk voor me. Hoewel, misschien
moet ik dankbaar zijn, want het maakt dat ik niet kan vluchten in de afleiding
van het druk bezig zijn.
Pas na het vallen kan je weer opstaan. Is dit de
bodem?

Tranen komen vanzelf sinds ik ze toelaat, die van verdriet,
die van troost, die van gemis. Straks heb ik evenveel woorden voor tranen als
de Inuit voor sneeuw.

Gemakkelijk is het niet. Het voelt aan als eenzijdig beslist, het gevoel ‘niet genoeg te zijn’
loert om de hoek, het ontbreken van controle zaait paniek.
Loslaten en vertrouwen,
dat is nogmaals de uitdaging.
Of beter: de uitnodiging. Dank je, liefje.

*http://www.encyclo.nl/begrip/Credo%20quia%20absurdum

Te snel gejuicht.

Eén dag, slechts één dag, vorige donderdag,
had ik een gevuld programma. Ik kon amper drie kwartier tijd maken om te liggen, net voor de
middag. Daarna heb ik enkel gezeten, tot elf uur ‘s avonds, inclusief
gemeenteraad. Lap, het wondje was weer open. De opening was klein, met een korst
er omheen.
Gisteren ging het verband er af, na een zalig lang weekend in de
Westhoek met Ruth en ‘de zondagavondvrienden’. Het weer was zonniger en droger
dan verwacht en ik dacht echt dat ik voldoende was gaan liggen om het zitbeen
te ontlasten. Niet dus. De korst is nu weg en de wonde meet een centimeter in doorsnee.

Het voelde als terug naar af. Ik was radeloos, troosteloos,
ontgoocheld, en ook kwaad op mezelf dat ik te haastig te lang ben gaan zitten. Ik
dacht meteen aan alle fijne afspraken, engagementen en avonturen van de komende
dagen en weken die ik moet afzeggen.
Is het eindelijk schitterend zonnig en ik
lig binnen weg te kwijnen. Wat is de overtreffende trap van balen?

Vandaag gaat het al wat beter. De doortastendheid van mijn
energieke lief heeft er voor gezorgd dat er een ligbank op het terras staat. Ik
besef ook dat het niet terug naar af is, maar een oppervlakkig wondje dat mits
de nodige onthouding van zitten snel kan genezen.

Maar dan, daarna, als het weer genezen is? Hoe lang moet ik dan
wachten voor ik helemaal mobiel kan zijn? Zal ik die vrijheid überhaupt
herwinnen? Het woelt mijn zelfvertrouwen. Het knaagt aan mijn vertrouwen in de
toekomst. Terwijl vertrouwen de enige weg is, zoveel weet ik zeker.

De arm is in goede vorm, het wondje is genezen. Hoera! Goed
gedaan! Vrij!

Doch…

Een week of zo geleden lukte het plots niet om op mijn
rechterzijde te slapen. Er kwamen dan langzame, aanhoudende spasmen die de
linkerkant als een accordeon aanspanden en loslieten. Dan kwam er
ook koorts. Niet hoog, zo rond 38°. Er waren vaker spasmen maar ziek voelde ik
me niet, hooguit wat vermoeid door de koorts.

Enkele dagen later zag ik een gigantische bloeduitstorting
in mijn linker bovenbeen, dat twee keer de omvang kreeg van het andere dijbeen
en aubergine kleurde.
Ik voelde niets. Fysiek onderzoek door de arts maakte ons
niet wijzer, de bloedtest ook niet.

Sinds eergisteren slaap ik weer op beide kanten, de koorts
is weg en het been betert langzaam.

Mysterie.

Er kan van alles gebeuren in het verlamde deel en niemand
heeft een idee wat het is. Mijn lief vindt het beangstigend. Ik vind het hooguit
verontrustend. Het woordenboek zegt dat we hetzelfde voelen.

Met de lente verschijnt de fiets in mijn leven. Ik
vind fietsen zalig! Ik ben opgegroeid tussen de hellingen van de Vlaamse
Ardennen en als kind droomde ik ‘coureur’ te worden.

De eerste keer handbiken tijdens de revalidatie in Pelleberg
herinner ik me nog als gisteren. Het was lente, toen ook. Er werd een
voorzetwiel aan de rolstoel bevestigd. Met een handig systeem klikten de
voorwieltjes van de rolstoel en de steuntjes van het voorzetwiel omhoog. Et
voilà, een driewieler! Met twee handen tegelijk trek je de handbike vooruit.
Ik was volkomen onder de indruk van de snelheid van het
fietsen. Een gevoel van vrijheid en vreugde overrompelde me. Tranen van
blijdschap werden gedroogd door de wind.

Een handbike scoorde redelijk hoog op het prioriteitenlijstje maar het geld was op door de aanpassingen die hoger op de lijst stonden.
Ik heb er toen over geschreven in mijn nieuwsbrief en vrienden zijn stante pede in
actie geschoten. Een ‘benefiets fuif’ met een live band werd georganiseerd, iemand
knapte een tweedehands fiets op, verkocht die en schonk de winst, een ander
deed zijn motorfiets die al jaren in de garage stond van de hand, er was een
huiskamer pianoconcert, elders werden wafels gebakken en verkocht en sommige mensen
deden gewoon een gift.
Binnen de kortste keren werd € 6000 verzameld, voldoende om
de handbike te betalen. Het is ook een voorzetwiel en er is elektrische
ondersteuning om de pittige hellingen in deze omgeving te trotseren. Elke keer
als ik fiets, denk ik met dankbaarheid aan de mensen die dit mogelijk hebben
gemaakt.

Gisteren heb ik voor het eerst sinds de operatie gefietst in
Gent. Mijn handbike ginder heeft geen batterijen omdat Gent redelijk vlak is.
Ik was vooral benieuwd hoe de linker arm en de schouder zouden reageren na de operatie.
Wel, het was heerlijk fietsen. Ik werd moe aan allebei de armen, en geen
pijn, dus met enige oefening zal ik mijn bereik vergroten.

Het gaat voorspoedig. De schouder en hals voelen elke dag
wat soepeler aan en de pijn is zo goed als weg. Morgen mag de eerste helft van
de hechtingen verwijderd worden. Vrijdag de rest. Goeie timing, want dan komt
mijn lief en die kan hoegenaamd niet tegen het zicht van bloederige dichtgenaaide
wonden.

En het zitwondje? Dat is rustig en simultaan omzeggens dichtgegroeid. Er heeft zich al een vliesje
gevormd op de 3 mm diameter opening die nog rest dus lang duurt dat niet meer.
Heeft iemand een tip voor een zalf of lotion die
de huid soepel houdt? Ik dacht zelf aan calendula.

Niets beter dan thuis.
Ik ben gisteren na de middag naar huis gereden.
Alleen. Een verpleegster was meegegaan tot aan de auto om de rolstoel in te
laden en ik had met een vriendin afgesproken om thuis te helpen. Dat laatste
liep anders, ze was er niet toen ik aankwam.
“De eerste twee weken niet heffen, duwen of
trekken,” had de dokter gezegd.

Mijn gsm zit vol nummers van mijn buren en er
is er altijd wel eentje thuis.
Maar…ik kon het niet laten om de uitdaging aan
te gaan. Ik had nochtans kunnen weten dat ik om het linker wiel te monteren
mijn linker hand nodig zou hebben.
Enfin, het is gelukt met veel moeite. En pijn
achteraf. Stomme zet.

Vandaag valt het mee. De schouder is stijf en
gevoelig en voelt gekneusd aan. Dat lijkt me normaal na deze ingreep.

Ter illustratie een
filmpje dat Willem onlangs maakte. Het was een bijzonder winderige dag. De beelden tonen hoe de stoel in onderdelen in de auto gaat. Eruit is
precies andersom.

https://vimeo.com/162067200
wachtwoord: martin

Operatie geslaagd. Het voelt alsof ik een gloednieuwe arm heb. Warmer, gevoeliger. Ik voel mijn hart weer kloppen in mijn pols. Heerlijk. Ik kijk er al naar uit om voluit te rrollen en te fietsen als de wonde inwendig geheeld is over een paar weken. Nogmaals met dank aan mijn liefje want anders had ik deze ingreep niet laten uitvoeren.
Uit angst, onzekerheid.

Morgen of overmorgen ben ik weer thuis.