Rolstoeien

Maandag ga ik naar het ziekenhuis om me te laten opereren.
De operatie zelf staat gepland voor dinsdagochtend. Donderdag zou ik naar huis
mogen. Hoewel de chirurg het een ‘kleine ingreep’ noemt, vind ik het wel een
beetje eng.

Bij één van de vorige operaties werd een ‘stent’ over de slagader
van mijn linkerarm geplaatst, om een goede aanhechting te hebben voor de
versteviging van de binnenwand van de aorta. Dat is niet gelukt, er zijn zelfs
complicaties door ontstaan, maar daarmee heb ik sindsdien geen slagaderfunctie
meer in die arm. Bij het fietsen of tijdens langere ritten met de rolstoel heb
ik daar last van. Omdat kleinere bloedvaten de functie van de slagader moeten
overnemen duurt het twintig minuten tot een half uur voordat de arm goed
doorbloed is. Dat zijn pijnlijke minuten.

Met deze operatie zou de slagader weer aangesloten worden
zodat de doorbloeding weer optimaal is. En nu ik toch niet mag zitten kan ik
evengoed in het ziekenhuis liggen, troost ik me.

Wish me luck.

Pasen. Het was voor mij een allesbehalve vrolijk Pasen. Het
wondje is weer open. Op precies dezelfde plek. Klein, zo ongeveer 7 millimeter doorsnede,
maar onmiskenbaar een wonde.

Het nieuws raakte me als een mokerslag. Eerst ging het nog. Ik
was ‘s morgens met Willem naar oma ‘moeke’ gegaan om er samen met zijn nichtjes
eieren te rapen. Ik heb me daar op de sofa gelegd en de Paasdrukte zorgde voor
welgekomen afleiding.
Weer thuis was het raak. Willem ging bij een vriendje
spelen. In mijn eentje voor de houtkachel zittend kwamen de realiteit en het besef van de gevolgen van de situatie me onzacht tegemoet. Verdriet en
boosheid overmanden me en ik liet het moedeloos gebeuren. Ik was kwaad omdat ik
niets kon bedenken wat dit zou kunnen veroorzaakt hebben en triest omdat ik
mijn pas herwonnen vrijheid weer kwijt was. Bovendien kon ik het niet warm krijgen
en rilde ik onbeheersbaar van de koorts. Het gaf de ellende nog een extra stoot.
Ik weet pas sinds vandaag dat het een beginnende blaasontsteking was.

Gesteund door mijn heerlijke lief, mijn lieve zoon en mijn
super familie, buren en vrienden heb ik weer kracht en moed vergaard.

Het is wat het is, ik weet hoe ik dit moet aanpakken en ik
vertrouw er op dat het niet langer zal duren dan nodig is.

Ik ga straks naar mijn tweede les vioolbouw in het lopende
schooljaar. Met het zitwondje was dat eerder niet haalbaar. Te lang zitten en nog eens
anderhalf uur op en neer met de auto bovenop. Het is wel wennen, ik moet
toegeven dat ik er vorige week een beetje zenuwachtig om was. De onderdelen hebben al zo
veel bewerkingen ondergaan en elke fout kan betekenen dat een heel stuk opnieuw
moet.

Ik ben nu bezig met het achterblad van de viool (links op de foto). Dat
moet zuiver afgewerkt zijn vooraleer het uitgehold kan worden. Het is een
geduldwerkje met schraapstaaltjes waarbij weinig mis kan gaan.

Ideaal om weer
op te starten.

“Ik word in de watten gelegd door mijn buren,” schreef ik
eerder. Zo is het werkelijk.
26 koppels uit de buurt nemen deel aan een
wekelijkse beurtrol. Ik noem hen “de burenbond”. Meestal word ik al op zondag gecontacteerd
door het koppel van dienst met de vraag wat er de komende week te doen valt.
Het zijn alledaagse klusjes die moeilijk of onmogelijk uit te voeren zijn in de
rolstoel. Vanaf de lente wordt het gras gemaaid, in de winter wordt het
brandhout binnengebracht, de vuilbak wordt aan de straat gezet, de glasbak
leeggemaakt, boodschappen worden thuisgebracht,…

In tijden van hoge nood, en dat was het even door een forse
griep de laatste weken, wordt er zelfs voor me gekookt.

Erg fijn is het dat er die week ook tijd gemaakt wordt om
bij te praten met een kop koffie of thee of een pintje.

We zijn net aan de tiende ronde begonnen.

Ik ben mijn buren mateloos dankbaar.

Vorige zaterdag.

Ruth heeft opleidingsdag. Naar het trainingscentrum
is het 40 minuten fietsen. Het waait en regent zo heftig dat ik besluit haar
weg te brengen met de auto. Ik ben daar nog nooit geweest en we vertrekken goed
op tijd zodat ik een korte rondleiding kan krijgen. Terwijl mijn lief nog wat
spullen vergaart voor de workshop bol ik snel door de regen naar de auto die
gelukkig vlakbij, aan de achterdeur staat. Ruth gaat rijden. Ik gooi mezelf op de passagierszetel,
haal mijn rugzak van de rolstoel en sluit snel de deur van de auto. Even later
komt Ruth aangerend, de kap over haar hoofd, en weg zijn we.

Het rijdt vlot, we parkeren ons voor het centrum en we
hebben nog 20 minuten tijd voor het begint. Ik hang al half uit de auto als we
plots beseffen dat de rolstoel nog in Gent staat.

Oeps, foutje! Ik besluit meteen terug te rijden. Ruth
probeert zonder succes haar vriendin Nelle die blijven logeren is te bereiken,
om me eventueel te helpen. Op de terugweg bedenk ik dat het ergste dat kan
gebeuren is dat de stoel er niet meer staat. Dat zou wel erg zijn, zo’n stoel kost
bijna 7000 euro. Ik spreek mezelf vertrouwen in, ik ben nog geen half uur
weggeweest en het is zondagochtend en er is niet veel volk op straat in dit
hondenweer. Nat zal hij zijn, de rolstoel, zoveel staat vast.

Ik geloof mijn ogen niet. De stoel staat er niet. Ik kijk
naar het huis van Ruth in de hoop daar iemand te zien die zwaait of een teken
doet. Niets, geen beweging, een donker huis. Ik bel Ruth, het is het
antwoordapparaat. Ik denk snel na, probeer kalm te blijven. De enige optie
lijkt me naar huis te rijden, daar heb ik mijn oude rolstoel nog staan. Zonder rolstoel kan ik geen kant op. Ik
blijf nog even zitten, aarzelend en vertwijfeld. Ik hoop nog steeds dat iemand
naar buiten komt. Ik bal al mijn energie in die wens en op dat moment komt
Nelle naar buiten. Ruth had haar toch bereikt. Ze had alvast de stoel uit de
regen gehaald en ze was zich even op gaan frissen in de badkamer…

Het was al de tweede keer in dezelfde week dat we de rolstoel vergeten waren. Mijn lief zegt dat het een teken is, dat het tijd is om weer te stappen.

“Ge moogt u gelukkig prijzen dat zoiets
u hier overkomt,” zei iemand laatst tegen me. Hij had het over de verlamming. “Het zal u maar overkomen in
Afrika of zo.” “Is dat zo?”dacht ik. Ik werd er stil van, in de war ook. Het heeft me een hele tijd
beziggehouden. Wat de operaties betreft, zeker ja. En als hier ‘deze buurt’
betekent, dan is het nogmaals ja. Ik word in de watten gelegd door mijn
buren.

Ik denk dat ik gezegend ben met het beste van twee werelden, en ja, ik prijs me
gelukkig.

Misschien zou ik in ‘Afrika of zo’ ook
gelukkig zijn.

Ik ben in alle geval uiterst gelukkig dat mijn nieuwe babyvelletje standhoudt en dat ik langzaamaan terug mijn activiteiten kan opnemen.

Over geluk werd hier een paar jaar geleden een filmpje gemaakt. Voor wie het nog niet gezien heeft of het nog eens wil bekijken:

https://vimeo.com/68848455
paswoord: martin

Het vorige blogbericht was nog niet koud en mijn gemoed
schoot vol. Alleen,…

het waren niet enkel de verwachte blije tranen. Ik werd
overmand door verdriet. Tegelijk met de vreugde besefte ik hoe kranig ik me al
die tijd gehouden had. Of beter, stoer. Manmoedig is ook synoniem. Het lijkt
een talent, maar hoe moedig ben ik wanneer ik niet kan toegeven dat het niet goed
met me gaat? Het roept veel vragen op. Ben ik bang om iemand iets verschuldigd
te zijn, kan ik mijn pijn niet delen, schaam ik me, voelt het als bedelen?
Angst voor afwijzing?

‘Gelukkig’ ben ik wel. Omdat ik zoveel mensen om me
heen heb die me liefdevol omringen zonder dat ik er om vraag. Waarvoor dank, mateloos
dank.

En om mijn eigen pijn wat te relativeren, deze parel (danke
Jef):

Ballade van de zee

Niet de
wind, maar een boze mond
doofde de kaars. De koningszoon
verdronk.

Wie op
hem wachtte werd gek van verdriet
en sprong
in zee. Beiden werden een lied.

Is het
water te diep, koopt men een plaats
op een
boot. De afstand is niet zeer groot.

De levens
aan boord, zij wegen zo zwaar
en de
boot is licht. Ook brandt er geen kaars.

Aan de
overkant is nog een feest aan de gang.
Men eet
er de wereld, al eeuwenlang.

Spoelen
de lijken aan, vangt men ze op
en wordt
stil. Een minuut lang spreekt God.

Daarna
blazen monden het fort weer dicht,
voor de
poort ligt een oorlogsschip.

De doden
in zee, ook zij worden een lied.
Het zingt
niet, het huilt.

En toch
hoort men het niet.

Charles
Ducal

*de
eerste regels verwijzen naar de middeleeuwse ballade ‘Het waren twee
koningskinderen’

Je leest het goed, het
wondje is dicht, is genezen! Een fragiel velleke, dat wel. Ik word geacht nog
twee weken te doen alsof er een wondje is.
Een zondvloed van vreugdetranen borrelt omhoog. De
buren leggen zandzakjes 🙂

Een cadeau om dit te vieren:
https://www.youtube.com/watch?v=dTwXeZ4GkzI

Met dank aan Alex (ook een cadeau)

https://wearehandicapped.wordpress.com/tag/alex-cosemans/