Rolstoeien

Bijna. Het is bijna dicht, het wondje. Nog een kwart vierkante centimeter, 20 keer kleiner dan het aanvankelijk was. Ik had de finale graag gemikt op mijn verjaardag, maar dan moet ik wel heel snel zijn.

Ik ga janken van blijdschap als dit over is. Echt, ik voel het nu al komen als ik er aan denk. En als ik denk aan alle verlokkende uitnodigingen waarop ik niet ben ingegaan. Het zal ook een beetje van trots zijn. Trots dat ik de tijd liggend en staand meestal zinvol heb beleefd, ondanks het ongemak. Dat ik in staat was om op te houden met wachten.

Het keerpunt wil ik met jullie delen. Het kwam er door deze vragen -ingefluisterd door mijn lief- te beantwoorden:
“Wat is de situatie en waar wil ik naartoe?
Welke hulpmiddelen heb ik?
Wat/wie belemmert me?
Welke zijn mijn overtuigingen, welke zijn (on)behulpzaam?
Wie of wat heb ik nodig?
Wat heb ik zelf in huis en op wie wil ik beroep doen om deze situatie te veranderen?”,
en er concrete actie aan te verbinden.

Kwistig bruikbaar en heilzaam.

Mirte van hiernaast is hier. Ze is tien. We babbelen. Ondertussen ben ik aan het koken. Ik ga de boontjes afgieten. Gewoonlijk doe ik dat
in een vergiet maar vandaag ben ik lui, pak de pannenlappen, zet het deksel
scheef en kantel de pot . Het loopt fout, de scheel floept in de
spoelbak en het kokend water kletst op mijn schoot. Ik zet, alsof er niets aan de hand is, rustig de pan op het aanrecht en til mijn jeans omhoog opdat mijn
vel niet verbrandt.

Naast mij zit Mirte me perplex, met grote ogen aan te
kijken. Het dringt nu pas tot haar door dat verlamd zijn werkelijk betekent dat je niet voelt.

En het wondje? Het geneest, traag en gestaag.

Het is al even geleden, het voorval met de merel. Ik wil het hier graag delen.

Vanuit
de keuken ontwaar ik een merel op het terras. Een wijfje. Kijkt recht voor zich
uit. “Dag merel”, groet ik spontaan. Verschijnt daar plots de kop van Una, mijn
poes, op nog geen meter afstand van de vogel, één en al gespannen spier, moord
in de blik. “Ciao merel”, denk ik. De vogel voor de kat verroert geen veer. Una’s
ogen verraden vertwijfeling. Una nadert behoedzaam tot luttele centimeters en
besnuffelt het beestje. De merel blijft roerloos. ”En toch klopt er iets niet”,
zie ik Una denken. Na nog een rondje snuiven posteert ze zich radeloos,
onverschilligheid veinzend, op een kattensprong afstand van haar prooi die nog
steeds strak voor zich uit kijkt. Gebiologeerd volg ik het tafereel. Ik ben er van overtuigd dat die merel doodziek is.

Het
geduld van Una raakt op. Ongeïnteresseerd verdwijnt de jager in de coulissen
van de tuin.

Ik
wil het weten, strek mijn arm naar de deur. Nog voor ik de klink raak scheert
de merel door de lucht. Ontdaan kijk ik toe. Stomverbaasd. Nederig.

(12 maart 2011)

Waarom ik zwemmen niet langer plezant vind.

Ik had het me als ontspannen drijven voorgesteld, die eerste
keer dat ik mee ging zwemmen met de revalidanten van Pellenberg. Ik had er
enorm naar uitgekeken. Maar nee, ik zonk, mijn benen trokken me omlaag!! De
ontgoocheling was evenredig.

Iets drijvend tussen de knieën vastbinden hielp wel maar dat
veroorzaakt weerstand, dus dan moest ik harder werken. Zwemmen is nu vooral een
kwestie van snelheid maken geworden, om zo plat mogelijk door het water te
scheren en op die manier de minste weerstand te creëren. Op de rug zwemmen was
het meest comfortabel, dan zonken de benen niet zo snel.

Tot daar het aangename gedeelte.

Doodop van het zwemmen moet ik me vervolgens op het droge tillen
en duwen. Ver genoeg, want anders glijd ik onverbiddelijk terug in het sop. Lucht
happend als een vis lig ik op het droge. Daarna hijs ik me -met enig geluk
krijg ik wat hulp- op een douchestoel en na het stortbad volgt afdrogen,
aankleden -probeer zelf maar eens om uw
broek aan te trekken met een ‘lam’ en klam onderlijf terwijl ge op een stoel zit- en dan
de transfer naar mijn eigen rolstoel.

Die eerste keer kwam er nog bij dat ik bij het afdrogen
spontaan stoelgang loste. “Komt door de ontspanning,” werd me verteld.
Ontspanning??

Daarom vond ik zwemmen niet langer plezant.

Vond ik? Vind ik?

Ik twijfel. Mijn twijfel wordt gevoed door angst. Door
schaamte ook, besef ik.

Alles vanbinnen is in beweging nu. Met dank aan het wondje.
Oude overtuigingen wankelen, maken plaats voor verlossende nieuwe. De
verlamming als excuus houdt geen stand, ontkomt de kritische vragen niet, wordt
herzien. Een berg frisse kansen lokt. Duik ik mee het diepe in?

Het is namiddag, een dag vorige week. Ik ben (staand) Rummikub aan het spelen met de buurkinderen. De verpleger komt langs voor de wondzorg. “Even het wondje verzorgen”, verontschuldig ik me. De jongste, Morris, staart me aan met blinkende ogen. “Heb jij een hondje?”, vraagt hij hoopvol.

Alle gekheid op een stokje, ik heb wederom goed nieuws! Het wondje wordt duidelijk kleiner. Oudjaar heb ik staand gevierd, nieuwjaar liggend. Het was alle ongemak waard. De verlossing wordt nu tastbaar.

Jiiiiiihaaaaaaaaa! Het wondje geneest! Bij de controle in Pellenberg kreeg ik alleen maar goeie punten. Het beste nieuws is dat de
rand van de wonde weer tot leven komt. Anders zou de wonde wel kunnen opgroeien
maar niet dichtgaan en dan moet er gesneden worden en bah! ik wil het allemaal niet
horen. Oef. Zo hou ik deze ellende nog wel even vol.

Kerst. De witte wijn is lauw. Lap, de frigo heeft het
begeven. En deze frigo is meer dan een koelkast. In de huidige strijd tegen het
wondje is dit toestel van onschatbare waarde. Als bureau, als werkblad voor het
koken, als vervanging voor bijna al hetgeen ik anders zittend doe. Die 125cm hoogte
is perfect de maat om staand te werken. 115cm zou ook nog kunnen, lager is moeilijk.

Paniek! Ik ga instant in alarm modus. Mijn hersenen zijn
druk in de weer om een nieuwe te regelen, eentje die precies even hoog is. En
vooral snel geleverd, meteen, morgen al. Mijn lief gaat er keihard tegen in.
Waarom een nieuwe kopen? Is het echt nodig om een toestel waar een hoop
vervuiling aan vastzit meteen te vervangen door een nieuw? Misschien heeft iemand er één op overschot? Ik
schiet in de verdediging: “Ja, maar de hoogte is belangrijk voor me, en het
moet dan ook nog naar hier gebracht, en de kapotte moeten we dan zelf naar het
containerpark brengen!”. Ruth: “We kunnen het toch proberen? Het is niet
dringend, er zijn voldoende koele plekken in huis om alles te bewaren.” En dat
het op zo’n moment beter is om even te ‘vertragen’ en na te denken over wat je
echt nodig hebt en hoe en in welke volgorde je dat aanpakt.

Ik vind het moeilijk om mijn dwanggedachte los te laten maar
ze heeft gelijk, er is geen haast bij. We spreken af dat we het alternatief een
kans geven tot nieuwjaar. Dat ik bekijk of er nog andere mogelijkheden of betere staplaatsen in huis zijn. Ruth gooit zich onmiddellijk op haar facebook
en op de ‘gift’ pagina’s. Ik op mijn blog.

Fijne feestdagen!

Het wondje wordt twee keer per dag verzorgd. Zinkoxide -stugge
babybilletjeszalf- er omheen en op de blessure Carel zalf, een namaak preparaat
van wat dertig jaar geleden hip was voor dit soort kwetsuren. Tien dagen lang,
laaaaaaaaaang, heb ik enkel gezeten wanneer het echt niet anders kon. Het
verschil is nauwelijks merkbaar. De wanhoop loert om de hoek. Mijn
onuitputtelijk optimisme wordt zwaar op de proef gesteld en gaat af en toe
onderuit.

Ik heb tien liter pompoensoep gemaakt voor Music For Life,
staand, met de koelkast als werkblad. Apetrots was ik. En dadelsnoepjes
gemaakt, ook staand. Dat doet goed, het leidt me af.

Ik vertrouw er op dat het ineens heel snel zal genezen.
Ja,
zo zal het gaan.