Rolstoeien

Sinds begin oktober werk ik op maandag in het
revalidatiecentrum van UZ Pellenberg. Als vrijwilliger en meer specifiek, als
ervaringsdeskundige. Het project is een doctoraat van de universiteit. Met drie
‘dwarslaesies’ en drie ‘amptutaties’ zijn we per koppel drie dagen aanwezig in
de kliniek om contact te maken met lotgenoten en hen te ondersteunen. Ik
besteed voorlopig de meeste tijd aan degenen die het eerst ontslaan worden, die
gaan al in het weekend naar huis en hebben meer zicht op wat ze nodig hebben in
de thuissituatie. De uren vliegen voorbij, ik doe dit werk ontzettend graag. Ik
wist wel dat hier behoefte aan was maar ik heb nooit beseft hoe hard. Onder lotgenoten
worden heel snel intieme thema’s besproken die niet gemakkelijk gedeeld worden
met de professionelen.

Op dinsdag volg ik opnieuw de lessen vioolbouw en op
donderdagen geef ik filosofie in de Ingeniumschool van Tervuren, een lagere
school voor hoogbegaafde kinderen. Daartussen brei ik nog enkele bemiddelingen
bij burenruzies en mijn activiteiten als gemeenteraadslid.

Voor de meeste mensen is dat peanuts qua invulling van de
week ( nietwaar liefje?). Oké, maar ik moet elke dag een uur staan, liefst ook een
uur te liggen, schouderoefeningen doen, en drie keer kine in de week… Voor mij
is dat veel, vooral na al die maanden gedwongen inactiviteit. Begrijp dit niet
als klacht, ik ben wat blij dat ik dit opnieuw kan doen. Het is vooral zoeken
naar een nieuw ritme.

Alles gaat trager in de rolstoel, behalve de berg af.

We zijn deze zomer voortijdig opgehouden met de time-out.
Het initiatief kwam van Ruth. Het was vooral haar time-out, vond ik. Ik ging er
van uit dat het niet aan mij was om de afspraak te veranderen, dat ik door de zure
appel heen moest bijten.

Het was verschrikkelijk moeilijk voor me, die time-out. De
combinatie met het wondje maakte dat ik zo goed als nergens naartoe kon.
Vluchten zat er niet in. Ik worstelde met een gevoel van machteloosheid, dat ik
afhankelijk was van wat Ruth zou beslissen. Dat maakte me soms boos, soms
verdrietig. Ik ben een tijdlang blijven ronddraaien in het kringetje van mijn
verongelijkte gevoel.

Plezant is anders, maar het was goed om niet te kunnen
vluchten, toen. Ik kwam onvermijdelijk bij mezelf terecht. Bij mijn angsten,
mijn twijfels. Bij mijn eenzaamheid. Bij mezelf in de relatie. Bij ‘ons’. Bij
mijn hardnekkige neiging tot symbiose die ik al lang niet meer zie zitten en
waarvan ik dacht verlost te zijn. Bij het besef dat de weg ons samen brengt en
ik niettemin mijn eigen pad te gaan heb. Bij de zoveelste uitnodiging om van
mezelf te houden en dat waard te zijn.

Ik moet glimlachend aan het lied van Harry Dekkers denken. (https://www.youtube.com/watch?v=JmtPXcsitqs)

Het heeft me veel bijgebracht, maar ik moet toegeven dat ik
heel blij was toen de time-out voorbij was. En nee, we zijn er niet uit, de
liefde én de weerstand volharden. We leven onze liefde van dag tot dag en dat
voelt best, nu.

Lieve lezers. Hoe langer ik wacht met schrijven, hoe meer er
te vertellen valt, natuurlijk.

Ik begin waar ik geëindigd ben. Berlijn, met Willem, bij
Lieve. De Berlijnreis begin juli is sinds de rolstoel een jaarlijks uitje
geworden. Ondertussen gaat het ook vlot om het huis in te richten voor de
rolstoel, de ochtendverpleging kent me en de trappen buiten zijn een
onvermijdelijk , maar haalbaar obstakel. Finn en Jotti, de twee oudste van
Lieve, waren ook daar. Willem is samen met hen gaan ‘containeren’. Dat wil
zeggen, de container van een supermarkt doorzoeken naar voedsel dat over datum
is en best nog eetbaar. Willem vond het de max. Ze kwamen zwaar beladen terug
met groenten, fruit, kaas en yoghurt en zelfs gerookte zalm. We hebben amper
iets moeten kopen die week.

De ochtend van dag 4 wordt het beschermende pleister op mijn bil vervangen en de wonde
blijkt open te zijn. Geen idee hoe dat is kunnen gebeuren. Ik heb de rest van
het verblijf vooral liggend doorgebracht. Goed dat er mensen genoeg in de buurt
waren voor een babbel, of om me op een matras in de tuin te helpen voor de bbq
aan het kampvuur.

Het was moeilijk, mentaal. En toch zit ook hier weer een cadeau
verscholen. Jotti was mandala’s in 3D aan het maken om op een marktje te
verkopen. Ze had dat geleerd van iemand in Brazilië en dat werd haar
voornaamste inkomen op haar trektocht van 14 maanden door Latijns Amerika. Ik
was uiterst geboeid door die mandala’s en ze vroeg me of ik er ook niet een
wilde maken, liggend. En, ja, dat lukte. Dit heeft me liggend de hele zomer doorgeholpen. Ik heb er ondertussen
tientallen gemaakt, geschonken en verkocht ook. Met dank aan Jotti, en
eigenlijk ook aan het wondje, wat nu ‘de plek’ heet, omdat het ondertussen al
zes weken geheeld is.

Wordt vervolgd…

Volgende zondag vertrek ik met Willem voor tien dagen naar
Berlijn. Even geen blog dus, maar achteraf misschien des te meer verhalen over de reis.

Inmiddels is het wondje al een vijftal weken dicht. Ik
draag er goed zorg voor, meestal lukt het wel om meerdere liggende of staande
pauzes per dag in te lassen. De huid is al een stuk steviger nu.

Deze warme getuigenis van een revalidant in Pellenberg wil ik graag met jullie delen:

“Na 18 november nooit meer
hetzelfde?

Nu, 17 maanden later, lijkt alles
wat me zo onderste boven gooide, al naar de achtergrond geschoven. Het leven is
nu anders dan voorheen.

Het leven is niet langer meer een kwestie van grote initiatieven en van
spectaculaire ondernemingen, maar eerder een bewust en intens beleven van de
gewone dagdagelijkse dingen. Ik heb geleerd dat het leven vooral een kwestie is
van kiezen, van de juiste prioriteiten, van levenskwaliteit, van goede
contacten en relaties, met mijn gezin, familieleden en vrienden. Eén ding is
zeker: ik neem mijn sociaal leven terug op, ik wil genieten, van elke dag,
samen met mijn vrouw en kinderen.

Ik heb er intussen vrede mee
genomen, de klok terugdraaien kan ik toch niet. Ik heb een heel andere kijk
gekregen op het leven en het valt me op hoe anders iedereen met zijn/haar
problemen omgaat. Kunnen omgaan met lotgenoten is heel belangrijk geweest voor
mij. Je begrijpt elkaar zonder enige inspanning, zonder enige uitleg.

Ik voel me in prima conditie, dit
dankzij de dagelijkse creatieve inspanningen van de kinesisten, ergotherapeuten
en sporttherapeuten en dankzij de inzet van de artsen, de vriendelijke
verpleegkundigen, de sociaal assistente, en andere zeer toegewijde medewerkers,
die mij bij het revalideren hebben begeleid en aan mijn herstel hebben
meegewerkt. Aan iedereen een hartelijk dank!

Tot slot zou ik mijn lotgenoten de
volgende boodschap willen meegeven: blijf altijd hopen en positief denken in
het leven, hoe moeilijk het soms ook is. Zorg dat je realistisch blijft, maar
durf te geloven in je eigen kunnen!
Ik wens alle revalidanten een succesvol herstel toe.”