Rolstoeien

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

26 november 2019

Dezelfde verpleegster die eergisteren vond dat de wonde er zo lelijk uitzag, zei gisteren, notabene na vier transfers en bijna een uur op de wc zitten, dat het er best wel goed bij stond. Serieus?!
Ik voelde me als een jojo, tollend in het onzekere.

Daarnet was Ihor hier, en ook iemand van de thuisverpleging. Er zat onderhuids wat necrose en een melanoom die Ihor vakkundig verwijderde. Daarom werd er opnieuw een vacuümverband aangebracht en een pompje aangesloten. Dit keer is het geen Pico, maar een mechanisch systeem. In deze fase geeft dat voldoende zuigkracht. Als het goed is  kan de pomp zaterdag al verwijderd worden, samen met de andere helft van de nieten. Ik word er blij van als ik merk dat er competent en doelgericht gewerkt wordt.
En…ik mag het zitten in de rolstoel opbouwen. Joepie!
Op naar zaterdag.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

24 november 2019

Ihor was tevreden, gisteren. Hij zag geen schade van de mislukte transfer. De nietjes gaan er pas over een week uit. Er ging een dure plakker op de wonde, een sterk absorberend verband, bedoeld om minstens vier, vijf dagen te blijven hangen. Ik was opgelucht.
Later op de dag heb ik een klein kwartiertje in mijn rolstoel gezeten. De transfers lukten perfect. Er is een ‘static’ stand om de matras strakker op te blazen en dat geeft meer steun. Wat niet stabiel voelde was ikzelf. Het was vreemd en een ietwat onveilig rijden. Dat zal gewenning en oefening vragen om de juiste balans te herwinnen.

Vanochtend was de verpleging hier en het werd opnieuw een heel ander verhaal. Ze vond het er niet goed uitzien. Verweekt, zei ze, en dat er bloed door het verband komt, en het lijkt verschoven of zelfs losgekomen.
Lap, daar ging de bijeengeschraapte moed.
Het is alsof Ihor en de thuisverpleging in een heel ander verhaal zitten. Dinsdagnamiddag komen ze hier samen. Ik hoop dat het dan helder wordt.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

23 november 2019

Pfff, ik ben het liggen beu. Mijn nek en schouders zitten in een kramp door de beperkte houdingen. Rechts lijkt ontstoken. Ik word er ‘s nachts van wakker, dat is geen goed teken.
Ruth heeft het rolstoelkussen bij Ihor opgehaald. Ik wou het gisterenavond testen en de transfer mislukte. Mijn vuist boorde zich door lucht in de matras en gaf me te weinig steun. Ik belandde onhandig tussen bed en stoel. Gelukkig was Ruth er bij om het ergste te voorkomen. Ik was compleet van mijn melk, de rest van de avond, en ik voelde me ontzettend fragiel. Te meer omdat ik voor van alles iemand nodig heb. Het knaagt aan mijn zelfvertrouwen.
Vandaag gaat het al beter. Er is weer creatieve ruimte voor mogelijkheden.
Wat ik vooral hoop is dat de wonde niet geschonden werd. Zitten is één ding, maar zonder schuiven of andere verrassingen in de rolstoel hoppen is niet zo simpel. Ihor komt straks om de wonde te verzorgen. Hij dacht ook de helft van de hechtingen te verwijderen.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

21 november 2019

Thuis. Aangekondigd met zwaailichten.
Ik werd letterlijk warm ontvangen tussen twee warmwaterkruiken op mijn nieuwe alternerende  matras. En Ruth boven op me, ook letterlijk.
Het is mijn warmste week.
Gisteren kwam onze handige buurman een grotere radiator in de slaapkamer plaatsen. Ook dat was een warme actie van mijn liefje. En deze avond krijg ik een alternerend kussen voor de rolstoel. Dat doet hetzelfde als de matras: door middel van een pomp de ene luchtkamer vullen en de andere lossen zodat de druk continu verplaatst wordt. Ihor heeft dat voor me geregeld en ik mag het gratis gebruiken. Die Ihor!

Het is fijn om weer thuis te zijn. Ik was vergeten hoe lekker eten kan smaken. En hoe rustig het hier is. En hoe fris en zuurstofrijk de lucht. En hoe zalig het voelt om lepeltje lepeltje met mijn lief de dag los te laten.

Mij verplaatsen is ook thuis geen sinecure. Omdat ik hier ook geen steun heb op de wiebelende luchtmatras. Ik doe mijn uiterste best om niet te schuiven op de wonde. De chirurge zei dat de hechting na drie tot vier weken 80 procent van de uiteindelijke bereikt.  Ik ben nu twee weken ver.
Nog even.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

19 november 2019

Net toen ik dacht niets meer te vertellen te hebben…

Het begon toen Eric zijn eerste pijnlijke nacht naast me doorbracht. Dat is bijna twee weken geleden. Die nacht werd de rust verstoord door een scherp motorgeluid. Er was toen nog geen sprake van Joe of van Pico. Nadat hij in alle hoeken geluisterd had besloot de nachtverpleger dat het de koelkast moest zijn. De volgende dag was het gesnerp daar weer, en meer dan eens. Het was niet de koelkast, maar het automatisch zonnegordijn dat vruchteloos pogingen deed om van positie te veranderen. Sindsdien gebeurde dat geregeld, doch zonder regelmaat, overdag en ‘s nachts. Nooit langer dan een minuut of twee.  En soms lukte het zelfs om enkele centimeters te stijgen of te zakken. 
Deze namiddag ging het van helemaal dicht ineens ieeeeiiiing wel 20 cm omhoog, en nog eens 20. Ik kon de klok van Ekkergem kerk al lezen. En ieeeeeeeeeiiiiiiiiing, bijna boven. Jonas, op bezoek hier, supporterde vrolijk mee met mij. Tot een prikkelde geur van verbrande motor onze neus bereikte. Jakkes, wat een viezigheid. De technische dienst werd erbij gehaald en sloot de besturing van het rolgordijn af, maar de verstikkende lucht bleef hangen. Het was echt niet te harden, ik vroeg om de ramen te openen. Daarop werd de security geroepen omdat zij een sleutel hebben voor de ramen. Uiteindelijk werd ik geëvacueerd naar de kamer rechtover. Protocol. Als de ramen open zijn moet de kamer leeg en de deur op slot zijn. Stel dat ik uit het raam zou willen springen.
Het was een bijzonder mooie zonsondergang aan de andere kant van de gang.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

18 november 2019

Het is beslist. Morgen rond 17u kan ik hier weg. Liggend, met een ambulance. Het zouden te veel transfers zijn: bed naar rolstoel naar auto naar rolstoel naar bed. Vier keer risico op schuiven. Schuiven zou de wonde kunnen beschadigen. Zitten mag wel, vandaag twee keer 5 minuten, morgen 2 keer 10 minuten, dan 2 keer 20, en zo verder. Ik zal het morgen nog maar eens vragen, want aan dat tempo zit ik in nog geen twee weken de hele dag.
Slapen zal op een alternerend matras zijn. Zo een matras is in compartimenten verdeeld die beurtelings druk krijgen via een pomp. Geen dolfijn, dus. Van de Pico heb ik vanochtend al afscheid genomen.
De nacht was nog beter dan gisteren. Ik heb geslapen als en marmot en ik werd pas om 8 uur wakker. Zalig.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

7 november 2019

Happy Sunday.
Wat een zalige nacht. De buurman ging ‘s middags al naar huis, en Joe en Pico lieten zich amper horen. De zeldzame momenten dat ik wakker werd waren zelfs een plezier, in een oase van rust. Oef.

Ik ben zo blij met de Discman. Voor de buiklig zijn de luisterspelen de max, en het maakt dat ik vaak langer dan een uur op mijn buik lig. Schuddebuiken lukt me nog niet in die positie.

Ihor komt morgenvroeg de Pico verwijderen. Dat is goed nieuws, want hij was eerst zinnens om me met de Pico naar huis te sturen.
Naar huis… het staat nog steeds voor dinsdag gepland.

Ihor.
Ihor is Oekraïner. Je spreekt het uit als Igor in het Westvlaams. In Oekraïne was hij arts. Hij was daar, naar verluidt, ook actief als dokter in een oorlog met Rusland. Misschien die om de Krim in 2014? De welgestelde Russen wilden toen hun datsja veilig stellen. Zijn diploma wordt niet erkend in België, waardoor hij hier gedegradeerd werd tot verpleger. Hij volgt al jaren opleiding in de wondzorg en werkt als expert in dit ziekenhuis. Daarnaast heeft hij een eigen praktijk in Destelbergen. Een collega fanfarist van Ruth die in dit ziekenhuis werkt gaf me zijn nummer door. Ik ben een drietal weken door hem begeleid geweest en toen het resultaat uitbleef stelde hij de plastische chirurgie voor. Hij werkt nauw samen met de chirurge hier,  en drie dagen later was ik geopereerd. Zonder Ihor was deze ingreep niet mogelijk geweest.  Dank je, Ihor.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

16 november 2019

“Bent u vegetariër of veganist?”, vroeg de verzorgster. Er lag vis op mijn plateau. Tot nu had ik vegetarisch eten gekregen. Ik ben geen van tweeën. Ik ben geen vegetariër, ik ben Martin. Net zoals je een beperking hebt, niet bent.
En ja, ik eet vegetarisch, tegen het vegane aan, en een vleugje flexirarisch, zoals wanneer vlees of vis weggegooid zouden worden. Eieren van onze kippen en kaas vind ik heerlijk. Dat valt me moeilijk, wetend wat de impact van koeien op onze planeet is. Ecologisch bekeken is het beter om kip of varken te eten. Het compromis dat Ruth en ik onlangs maakten, is veel soorten lekkere pesto en spread maken, zo mogelijk met de groenten uit onze tuin. En één soort kaas in huis, bij voorkeur lokale geitenkaas.
In dit ziekenhuis hebben ze alvast geen kaas gegeten van vegetarisch koken. De driegeleding eiwitten, koolhydraten en groeten wordt vertaald naar vettige burger, smakeloze aardappelen en platgekookte groenten.  Groenten, dat is hier ook ananas of appelmoes, of warme krieken. Ik weet wel dat ik hier geen gastronomische hoogstandjes moet verwachten, alleen blijft het me verbazen dat voeding in onze cultuur niet wordt gezien als  ondersteuning van de heling.

Deze nacht zal ik niet gauw vergeten.  Peter, de nachtverpleger van dienst, had in een opwelling de deken waarmee we de pomp geïsoleerd hadden verwijderd.  Uit nieuwsgierigheid.  Joe werd dol en  toeterde uitbundig. De verpleger keek verbaasd op van al die herrie en gooide zich vervolgens op de pomp. Hij testte de knoppen en wrong aan de buizen  en ineens werd het   s  t  i   l .  Ongewoon stil. Als bij een zonsverduistering.
Joe is dood, dacht ik. Of ben ik plotsklaps doof?
Nope. Joe was getemd. Echt getemd,deze keer. Peter, de dolfijnfluisteraar, had een buis die vals lucht aanzoog dichtgewrongen. De pomp slaat nu enkel aan als ik beweeg in bed, en stopt als de nieuwe balans bereikt is. Zoals het hoort te zijn.

Het zou de nacht van de week geweest zijn als Pico niet drie keer in alarm was gegaan. Maar ook die was uiteindelijk geen partij voor Peter, mijn held van de nacht.

Het is nog steeds stil. Ik verplaats me af en toe om me te overtuigen dat de dolfijn nog werkt.