Rolstoeien

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

15 november 2019

Omdat het fijn is om te weten met wie je te maken hebt: de betekenis van Igor/Ihor

De naam Igor betekent krijger met boog.
Igor is een Russische vorm van de Germaanse naam Ingwer, afgeleid van de naam van de stamgod van de Ingueonen en van het woord war “behoeden, beschermen”.
Igor is het gebochelde hulpje van Frankenstein.

Het is negen uur. Ik heb een nieuwe buurman. De televisie staat al aan. Turkse zender. Storend. Maar hij zal mijn dolfijn moeten verdragen. Ik ook, trouwens. De relatieve rust na het temmen was van korte duur. Ik werd zo knetter deze nacht dat ik de pomp van het matras op stand by heb laten zetten. Stille Joe, zalige Joe. Na een uur was het matras leeggelopen.  Gelukkig werd ik wakker. Er zijn geen beschadigingen. Dat doe ik niet nog eens.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

14 november 2019

Hij/zij/het heet Joe. Joe de Flipper, eerder ook Orka genoemd, is ontmaskerd.

Het is fijn als je weet met wie je te maken hebt. Vriend en vijand.
Joe is van slag. Heel erg van slag.
Het begon gisteren, toen ik naar het toilet gerold ben. Een vol uur was ik daar, heerlijk douchen inbegrepen. Toen ik terug op bed lag vertelde Eric, mijn buurman, dat de matras al die tijd tekeer gegaan was als nooit tevoren. Sindsdien is het niet anders. Het toetert aan één stuk door, in afwisselende frequentie en duur. Dol, en vaak zeurend. Alsof het buikkrampen heeft. Niet fijn.
De hele nacht lang ook, en nog steeds.
Het was een erg onrustige nacht voor ons. Ik ga straks aan Ihor vragen of het op stand by mag ‘s nachts.
En daar is Ihor. Hij hoort ons relaas, haakt de pomp van het bed, zet het op de grond en het is stil. Allez, stiller. Ihor de orkatemmer. De trillingen worden blijkbaar  verstrekt door het metalen frame van het bed.
De wonde is verschoond. Het ziet er goed uit. Pico is aangesloten en zoemt me toe. Ihor is terverden. Ik ook.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

13 november

De chirurge kwam nog langs gisteren. Zij vind het geen goed idee om vrijdag naar huis te gaan. De wonde is dan nog te fragiel, zegt ze. Ze heeft me liggen. Tot dinsdag toch.
Het is een teleurstelling, zeker, maar hoezeer ik ook verlang om thuis te zijn, ik wil vooral dat het  voor eens en voor altijd voorbij is. Die wonde is negen  jaar geleden ontstaan toen ik elf uur lang op de operatietafel lag. Ik kwam er uit met een verlamming en met een doorligwonde op het rechter zitbeen. Het heeft maanden gekost om dat te helen. De ingreep die hier gebeurd is wil ik al jaren. Ik ben toen op pad gegaan, en ik heb geen enkele chirurg gevonden die het wou doen. De wonde was niet groot genoeg en niet diep genoeg.  Je kon er je vuist niet in kwijt, bedoelden ze. Het is een laatste redmiddel, zeggen ze. Ik denk dat dat wel aan de orde is voor mij.
Littekenweefsel is zwak en de wonde was gedoemd om telkens weer open te gaan. Als ik het optel heb ik in die negen jaar minstens vier jaar met het wondje gesukkeld. Vier jaar lang heb ik overdag meer gelegen dan gezeten. Zitten maakt de wonde groter en dieper. De zorg voor mezelf maakte dat ik niet geopereerd kon worden.
Nu, met een nieuwe huid op de zwakke plek heb ik er alle vertrouwen in dat ik geen zitwonde meer krijg.

Vandaag was het chaos hier op heelkunde. De verpleging had het meer dan druk met een buitengewoon aantal vers geopereerden. Volgens de planning zou ik pas morgen wondzorg krijgen, na een lavement voor de stoelgang, maar ook de nieuwe Pico was ‘s nachts kapot gegaan waardoor de wondzorg  vandaag moest gebeuren, het lavement drie keer werd uitgesteld en de druk alleen maar toenam. Ik ben boos geworden. Uiteindelijk werd het zo laat dat, toen we er klaar voor waren, Ihor al naar zijn eigen praktijk vertrokken was. Ik krijg de Pico en het correcte verband pas morgen.

Het goede nieuws van vandaag is dat ik een Diskman heb die werkt en dat ik al uitkijk naar morgen voor het eerste verhaal.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

12 november 2019

Mama mia! Ik wist dat het fout zou gaan. De Pico die er ‘s nachts de brui aan had gegeven werd gisterenochtend vervangen. Het ding knipperde groen ‘ok’, maar het was niet ok. Het zoemde zowat aan een stuk door, met tussenpauzes van drie seconden. De Pico die ik vorige week had deed dat hooguit om de twintig minuten. Dat niet aflatende gezoem klonk in mijn oren als een lek. Een kleintje, te klein om de Pico in alarm te brengen. Ik heb het vaak proberen uitleggen aan de verpleging. Vruchteloos. Het knipperde toch ‘ok’!?
Om 20u kreeg ik er eentje zover om wat tape bij te plakken en het lukte. Maar het was te laat. De batterijen hadden al te veel energie verspild. Twee uur later lag Pico lichtloos onder mijn laken. Niet ok.
Het werkt nochtans op ordinaire AA batterijen. Als je die vervangt licht het toestel enkele seconden op als een kerstboom, en dan niets meer. Onherroepelijk uitgedoofd. Die dingetjes zijn ingesteld met een niet te kraken chip om hoe dan ook na 7 dagen te stoppen. Schandalig. € 135, Made in China. Bingo voor Smith&Nephew.
De lieve nachtverpleger is er meer dan een uur mee bezig geweest. De wonde mag met zo een verband maar een paar uur zonder pomp zijn, anders moet het hele verband er af en hernieuwd. Ten einde raad is de man Ihor zijn kantoor gaan doorzoeken, om met een gloednieuwe Pico terug te komen.
Het was middernacht ondertussen. Het vacuüm was hersteld. Rust. Slapen. Flipper de orka is nog nooit zo stil geweest als deze nacht. Pico bello!

Ihor was net hier. Hij is tevreden dat het verband droog blijft. Als het zo verder gaat mag ik vrijdag naar huis. Hij vertelde hoe dat gaat met die Pico ‘s. En dat Flipper  $ 20 000 kost. Wablief!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

11 november

Eerlijk gezegd  had ik me iets anders voorgesteld bij een dolfijnmatras. Dol fijn, dat klinkt toch als een heerlijke rustgevende ligbelofte? Het blijkt eerder dol dan fijn.
Stel het je voor als een aaneenschakeling van dikke opgeblazen dwarsliggende worsten die door een slimme pomp aangestuurd worden. Bij elke verandering van positie wordt mijn lichaamsdruk aangepast en verdeeld. Ik kan daardoor heel lang in eenzelfde positie liggen zonder risico op doorliggen. Dat is fijn. De ellende is dat de matras geen enkele stabiliteit geeft zodat ik voor iedere transfer hulp moet inroepen. En dat is niet fijn.
En dan het geluid. Ik dacht dat een flipper dartel kwetterde. Deze niet.  Elke 20 seconden bromt hij. Dag en nacht. Toegegeven, niet heel hard, maar vervelend genoeg. Als ik van positie verander of als iemand op het bed gaat zitten, dan flipt hij en klinkt het als een dolle stoomboot die zijn scheepshoorn blaast, tot een nieuwe balans gevonden is. Het is de tijd van het jaar voor stoomboten, dat wel.
We zijn nog niet echt vrienden.

Ihor, de wondspecialist, is gisteren nog langsgekomen om de Pico vacuümpomp aan te sluiten. De chirurge had het al twee keer geprobeerd en het was haar niet gelukt om het zonder lekken af te plakken.  Ihor had wel succes. Dat pompje zoemt ook en concurreert met de orka. Rond 5 uur deze nacht is het zoemen opgehouden. We hebben de batterijen vervangen maar het mocht niet baten. Het ding doet niets meer.
De wonde bloedt nu niet meer zoals gisteren. Maar Ihor vond het er niet zo goed uitzien. Hij had het over oedeem en postoperatief trauma en nog allemaal zaken die ik niet begrijp.
Ik schraap wat kruimels geduld bij mekaar en heb vertrouwen dat het goed komt.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

10 november 2019

Sunday Bloody Sunday. Dolfijn werd orka deze nacht. Ik ben wakker geworden in een plas bloed. De uitdrukking op het gelaat van de verpleging sprak boekdelen. Het verband was in de nacht al twee keer ververst en de lakens ook, en het werd steeds erger. Mijn hemoglobine wordt gecheckt om te zien hoeveel bloed ik kwijt ben. Eerlijk gezegd voel ik me inderdaad nogal slapjes. Het was me even te veel. Er zijn tranen ontsnapt. Ik had de naïeve gedachte dat het deze keer in een strakke rechte lijn zou helen. Ik had beter moeten weten. Rechte lijnen zijn niet voor mij weggelegd in dit leven.
De chirurge is onmiddellijk langsgekomen. Ze heeft drie steken bijgenaaid aan de buitenkant van de bil, waar het bloed lekte. Dat is een meevaller,zegt ze. De binnenkant zou ingewikkelder geweest zijn om dicht te krijgen. Het bloeden is gestopt nu.
Enfin, de nacht was opnieuw geen groot succes. Bovendien stoot die vismatras zowat elke 20 seconden een toeterend geluid uit en de buurman was beter maar niet best. De oordoppen die Ruth me heeft meegegeven kwamen goed van pas.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

9 november 2019

Ik lig op de dolfijn te bekomen van een nogal woelige nacht. Dat heeft minder met mij te maken dan met  mijn buurman. Hij deed geen oog dicht van de pijn en ik was af en toe deelgenoot van zijn boosheid, zijn gewurg, zijn geklaag en zijn gejammer.
Mijn slaapcomfort was ook niet optimaal. Hoewel, ik was al blij dat ik niet in buiklig moest slapen. De linkerkant mocht ook, flink doorgedraaid met een kussen als steun onder mijn rechter schouder.
De operatie heeft twee en een half uur geduurd. Er werd een groot stuk van mijn bilhuid -5×10cm- in de vorm van een druppel over de wonde ‘geschoven’. Enfin, dat is wat ik er van begrijp.
Nu zit ik even rechtop om te doen wat in die positie het handigst is: eten,wassen, spieroefeningen doen en typen. Zo meteen op de buik. Ik mag vooral niet van links naar rechts schuiven op de wonde. Ik laat me helpen om van houding te veranderen.
Ik zal ook hulp moeten vragen om de cd’s te kunnen beluisteren met de laptop, want die dolfijn hindert me in mijn mobiliteit. Heeft iemand  (in het Gentse) een cd walkman (Diskman) liggen die ik zou mogen lenen? Dat zou de max zijn.
Bon, ik ben zo ver. Buiklig.
Straks komt de chirurge langs om de Pico (mini vacuüm toestel) aan te sluiten.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

7 november 2019

De operatie is verplaatst naar morgenavond. Er was iets mis met het computersysteem en er konden enkel dringende ingrepen gebeuren vandaag.
Er staat hier ondertussen een ‘dolfijn’ matras klaar voor na de operatie. Die zou me wat meer bewegingsruimte geven omdat de druk optimaal verdeeld wordt.  Ik ben al benieuwd. Er hangt een motor aan. Dat geeft niet direct vertrouwen in stille nachten.
Voorts is het hier wel te doen.  Veel en fijn bezoek en een buurman die niet snurkt. Ik lees ook veel.
Ik heb wat CD’s gekregen van Het Geluidshuis (luisterverhalen) die ik nog niet ken. Dat zal het buikliggen lichter en lachender maken.  Ik zie er al naar uit