Rolstoeien

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Maandag was het de ontgoocheling, gisteren had het verdriet de overhand.
Heidi wil na het weekend hechten. Een huid-ent lijkt haar het meest aangewezen, omdat de vorm die er nu is behouden blijft. Dichtnaaien  zou spanning op de huid geven, en dus meer risico op scheuren.
Goed nieuws, zou je denken, de laatste bocht voor de finish. Misschien, ja. Mogelijks waarschijnlijk.
Maar de ingreep maakt dat ik hier nog minstens drie weken moet  blijven, waarvan zeker twee weken immobiel in bed om de hechtingen niet te beschadigen.
Ik kreeg het gevoel van terug naar af. Ongenadig overviel me een intens verdriet. Ruth is meteen gekomen, ongeacht het bezoekuren schema . Om te troosten, het verdriet te delen. Dat deed deugd.
De vreedzame nacht heeft me ook goed gedaan. Ik zie weer breder dan mijn kleine ellende.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik had graag een enthousiast vervolg geschreven. Alles voelde zo positief, alsof ik een scharnierpunt voorbij was, het einde in zicht was. De Pico had het voortreffelijk gedaan, de hele week. Zo lang heeft een verband het nooit uitgehouden. Ik keek hoopvol uit naar het oordeel van Ihor en Heidi. Wellicht heb ik te veel verwacht.

Niet dat het slecht nieuws is, dat niet, althans niet in de zin dat het fout zou zijn met de wonde. De bloedwaarden zijn goed, de kweek van vorige week was zuiver, er is minder wondvocht. En toch is het niet goed genoeg.  Niet goed genoeg om dat ene nog open stuk dicht te naaien. Niet goed genoeg om de Pico af te koppelen. Niet goed genoeg om het restenarm dieet te stoppen. Niet goed genoeg om in te kunnen schatten hoe lang dit nog gaat duren.
Ik ben er niet goed van en ik heb er genoeg van. Zo voelt het nu even.

Vrijdag komen Ihor en Heidi opnieuw evalueren.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik had Heidi gisteren verwacht. Dat zou goed uitgekomen zijn omdat de Pico er ‘s ochtends de brui aan had gegeven, en het verband dan sowieso verschoond zou worden. Een zo hermetisch gesloten ruimte kan niet lang zonder vacuümpomp, omdat de wonde dan verweekt. Omdat we geen contact kregen met Heidi is Ming gaan zoeken naar een verse Pico in de voorraad van Ihor. Met succes. Hij had al zijn Chinese charmes aangewend om de assistente van Ihor te overreden en het pakketje van € 160 te veroveren.
Het was een goede beslissing.  Heidi was er pas vandaag na de middag.

Er zat een week tussen sinds de vorige check-up. Ze nam een foto van de wonde. Het verschil, ten goede, is duidelijk te zien, en onderhuids was het ook mooi geëvolueerd, zei ze.
Ik weet dat het goed komt. Het gaat traag, ja, steevast trager dan ik verwacht, doch ik heb losgelaten om te bedenken wanneer ik hier weg kan.

Ik zit nu twee keer een uur per dag op, en de namiddagbeurt is tegelijk een fysieke oefensessie met de ergotherapeuten. Zij zijn het overigens die me in en uit bed tillen. Ik ben daar erg dankbaar voor, want er is voorlopig geen alternatief. 
Ik word vooral mentaal gesterkt door het opzitten. In de rolstoel voel ik me instant zelfstandig, en dat doet ontiegelijk veel deugd na weken passief  liggen.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

De kinesiste kwam met een origineel idee voor de transfer met de tillift. Jammer genoeg werkte het niet.  Het kwam er op neer het stuk tildoek  aan de rechterkant onder niet te gebruiken, zodat de rechter bil niet belast wordt, en ter vervanging met een los doek het bovenbeen mee te tillen. In de praktijk gleed mijn lichaam bij het hijsen onontkoombaar omlaag door de opening.
Het werd uiteindelijk weer heffen met zijn tweeën.
Een klein half uurtje heb ik opgezeten en oefeningen gedaan bij de ergo. Heerlijk na al die tijd liggen.  Ik heb wel wat spullen bij om te oefenen in bed, maar dat is niet vergelijkbaar.

In het weekend krijg je geen ergo. Ik wilde toch graag in de rolstoel. Ik weet dat de verpleging opziet tegen het heffen en ik snap wel dat ze hun rug willen sparen, maar ik weeg echt geen ton, en er is tot nu geen alternatief. Toen Willem er ‘s avonds was is het gelukt om een transfer te forceren.

Bij de transfer terug vroegen ze me of ik al wist dat het plan was om met het me opzetten te wachten op een nieuw tilsysteem dat niet draagt op de billen. Toen brak mijn klomp. Ik had gesuggereerd aan de ergotherapeute om het systeem dat ik voor thuis besteld heb een maand op proef te vragen. Dat staat nu genoteerd in het dossier en het wordt gebruikt als paraplu, om het probleem te verdagen en ondertussen niets te moeten aanpakken. Wel, ik ga niet wachten op een systeem dat misschien nooit of te laat geleverd wordt. Wat doe ik hier anders op deze afdeling? Gelukkig zijn de ergotherapeuten ondernemender.

Vanochtend werd ik vertroeteld door verpleger Ming die mijn haar een wasbeurt in bed gegeven heeft, met shampoo (gebietst bij de buurman, want ik doe al anderhalf jaar niet meer aan shampoo) en haardroger achteraf. Heerlijk! Omdat hij vond dat ik toch moest kunnen opzitten heeft hij een collega van de afdeling hiernaast gevraagd om te assisteren met de transfer naar de rolstoel. Nogmaals heerlijk! Daarna heeft hij de banden van mijn rolstoel op druk gezet met de pomp die Ruth net had gebracht. Driewerf heerlijk!
Mijn zondag kan niet meer stuk.
Het is bovendien een bijzondere dag. Vandaag precies drie jaar geleden kregen we de sleutel van ons huis in Poesele.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik lig sinds gisterenmiddag op de revalidatieafdeling.  Ineens ging het snel. De boodschap kwam en nog geen uur later was de verhuizing rond.
Het is fijn om opnieuw aan de kant van het raam te liggen. Het uitzicht van hieruit is aangenaam, hoewel het niet kan tippen aan dat van de watersportbaan. En aan deze kant gaat de zon niet onder. Hier kijk ik uit op Ekkergem kerk en de torens van de binnenstad. Ik mag niet klagen. De kamers aan de overkant van de gang hebben enkel uitzicht op de andere gevel van het ziekenhuis, en daar ben je snel op uitgekeken.

De kamers zijn aanzienlijk kleiner dan in de andere vleugel, en de badkamer is slechts half zo groot.
De tillift hangt aan een rail in het plafond en werkt met een  tildoek. Dat was de eerste uitdaging vanochtend, de transfer van bed naar stoel zonder schuifkracht op de wonde. Met het tildoek lukt dat niet. Het doek waarin je zit wordt strak getrokken bij het heffen en dat geeft altijd wrijving. Er werd van alles voorgesteld, maar niets dat ik haalbaar vond. We hebben het uiteindelijk gedaan zoals eerder op de vorige afdeling. Iemand die mij onder de oksels tilt en een ander onder de knieën. Dat is een goede methode met weinig risico op schuiven, maar zeer belastend voor de rug van de dragers. Op revalidatie had ik wel een geschikter hulpmiddel verwacht.
Het is de bedoeling dat ik vanaf nu elke dag een paar keer in de rolstoel zit, dagelijks de zittijd verdubbelend. Dat probleem met de transfer gaat zich dus steeds herhalen.
Waar blijven de ergotherapeuten?

Mijn woorden zijn nog niet koud wanneer een ergotherapeute verschijnt. Het nieuws over de transferperikelen had hen al bereikt. Morgen na de middag heb ik een afspraak met ergo en kine om te overleggen en creatieve mogelijkheden te bedenken. Ik zie het al helemaal zitten.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Donderdag verhuis ik naar de revalidatieafdeling. De hoofdverpleegkundige van die afdeling kwam het melden. Ik zal er ondersteuning krijgen door ergotherapeuten en kinesisten om het gebruik van de rolstoel met de minste risico’s voor de wonde mogelijk te maken. En er is daar een tillift zoals ik thuis wil, waarmee ik kan oefenen. Het is de bedoeling dat ik zelfstandig en getraind naar huis ga. Daar zie ik naar uit.
Hij herhaalde nog eens de hun opgelegde regel van het aantal ligdagen plus één.  Uitgerekend zou ik daar tot 16 maart moeten blijven. Ik probeerde daar wat op af te dingen, en ja, misschien wel, maar minder dan twee weken vanaf donderdag zit er zeker niet in.
Ben ik nu echt te positief, of klopt mijn gevoel dat het einde van deze saga nadert?

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

Ik had gehoopt dat de overplaatsing naar revalidatie al voor het weekend gebeurd zou zijn, maar momenteel hebben ze daar geen plaats vrij. Nu  is het zo dat het verblijf op revalidatie even lang plus één dag hoort te zijn als de ligtijd op de vorige afdeling. Vandaag lig ik hier drie weken. Ik kan me niet voorstellen dat ik pas in de helft ben. Als dat nodig is voor de genezing vind ik het best, maar zoals het nu met de wonde gesteld is lijken drie extra weken echt niet noodzakelijk.
Heidi wil proberen om me alvast administratief over te dragen.

Wat de wondheling betreft gaat het nog steeds goed. Ik was wel even van mijn melk toen Heidi deze ochtend het verband wilde weghalen. Ihor werd erbij geroepen  en hij scheurde het er zonder dralen af.
Ik snapte er niets van.  Eet ik nu al bijna een week smakeloze restenarme voeding omdat het verband zeven dagen  zou kunnen blijven zitten, en hopla, drie dagen later wordt het er zonder blozen afgerukt. Als ik hem er op aanspreek zegt hij dat het beter is zo. Ik kan wel een lavement doen, als ik wil. Dat heb ik me geen twee keer laten zeggen, met een heerlijke douche er achteraan.
Heidi heeft een congres de rest van de week, dus ik begrijp dat ze wilde zien hoe de wonde er voor staat. Ihor is er de hele volgende week niet. Ik ben al blij dat ze niet allebei tegelijk afwezig zijn.
En ach, eerlijk gezegd, het eten dat ik eerder kreeg was niet echt lekkerder. Ik laat het los.

Vrijdag wordt de wonde opnieuw geëvalueerd.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Sinds het lavement heb ik geen stoelgang meer gehad. Dat lucht op. Het verband en de Pico zitten nog steeds perfect.
Gisteren is het restenarm en proteïnenrijk dieet gestart. De bedoeling is dat ik morgen nog een lavement doe, en dat daarna het verse verband en de Pico een volle zeven dagen kunnen blijven zitten zonder vervanging, omdat er geen of weinig stoelgang meer gemaakt wordt. De wonde zou daarna voldoende stevig dicht moeten zijn om naar huis te kunnen.

Zoals ik verwachtte is het restenarm dieet geen gastronomisch festijn: witte rijst, wit brood, magere smeerkaas, bouillon, en proteïnedrankjes en puddinkjes met diverse chemische smaken. Geen groenten, geen vezels. Ik denk dat de tegenstelling met hoe ik thuis eet niet groter kan zijn.
Deze middag was het rijst met kipfilet. Ik heb toegestemd met vlees, omdat ik de mysterieuze vleesvervangende burgers echt niet eetbaar vind. Het kostte me wel moeite om onder het eten niet te focussen op het kortstondige, miserabele leven van die plofkip.

Ik hoor van Ihor dat een overdracht naar de afdeling revalidatie aangevraagd werd. Blijkbaar heeft het Riziv een maximum aantal ligdagen bepaald op de afdeling heelkunde, waar ik nu lig, en als dat aantal overschreden wordt moet de chirurg boetes betalen. Op revalidatie moet je dan weer een minimum aantal dagen verblijven. Begrijpe wie het begrijpen kan.
Ik verhuis zodra er daar een plaats vrij komt.
Het betekent natuurlijk dat ik nog een week langer in het ziekenhuis lig. Op zich is dat goed. Ik kan me niet voorstellen hoe het de voorbije week thuis had gemoeten, en revalidatie lijkt me wel een geschikte overgang naar een thuissituatie. Het lastige is dat ik mijn objectief alweer eens dien te verleggen. Hoe vaak nog?