Rolstoeien

Vorige zaterdag.

Ruth heeft opleidingsdag. Naar het trainingscentrum
is het 40 minuten fietsen. Het waait en regent zo heftig dat ik besluit haar
weg te brengen met de auto. Ik ben daar nog nooit geweest en we vertrekken goed
op tijd zodat ik een korte rondleiding kan krijgen. Terwijl mijn lief nog wat
spullen vergaart voor de workshop bol ik snel door de regen naar de auto die
gelukkig vlakbij, aan de achterdeur staat. Ruth gaat rijden. Ik gooi mezelf op de passagierszetel,
haal mijn rugzak van de rolstoel en sluit snel de deur van de auto. Even later
komt Ruth aangerend, de kap over haar hoofd, en weg zijn we.

Het rijdt vlot, we parkeren ons voor het centrum en we
hebben nog 20 minuten tijd voor het begint. Ik hang al half uit de auto als we
plots beseffen dat de rolstoel nog in Gent staat.

Oeps, foutje! Ik besluit meteen terug te rijden. Ruth
probeert zonder succes haar vriendin Nelle die blijven logeren is te bereiken,
om me eventueel te helpen. Op de terugweg bedenk ik dat het ergste dat kan
gebeuren is dat de stoel er niet meer staat. Dat zou wel erg zijn, zo’n stoel kost
bijna 7000 euro. Ik spreek mezelf vertrouwen in, ik ben nog geen half uur
weggeweest en het is zondagochtend en er is niet veel volk op straat in dit
hondenweer. Nat zal hij zijn, de rolstoel, zoveel staat vast.

Ik geloof mijn ogen niet. De stoel staat er niet. Ik kijk
naar het huis van Ruth in de hoop daar iemand te zien die zwaait of een teken
doet. Niets, geen beweging, een donker huis. Ik bel Ruth, het is het
antwoordapparaat. Ik denk snel na, probeer kalm te blijven. De enige optie
lijkt me naar huis te rijden, daar heb ik mijn oude rolstoel nog staan. Zonder rolstoel kan ik geen kant op. Ik
blijf nog even zitten, aarzelend en vertwijfeld. Ik hoop nog steeds dat iemand
naar buiten komt. Ik bal al mijn energie in die wens en op dat moment komt
Nelle naar buiten. Ruth had haar toch bereikt. Ze had alvast de stoel uit de
regen gehaald en ze was zich even op gaan frissen in de badkamer…

Het was al de tweede keer in dezelfde week dat we de rolstoel vergeten waren. Mijn lief zegt dat het een teken is, dat het tijd is om weer te stappen.

“Ge moogt u gelukkig prijzen dat zoiets
u hier overkomt,” zei iemand laatst tegen me. Hij had het over de verlamming. “Het zal u maar overkomen in
Afrika of zo.” “Is dat zo?”dacht ik. Ik werd er stil van, in de war ook. Het heeft me een hele tijd
beziggehouden. Wat de operaties betreft, zeker ja. En als hier ‘deze buurt’
betekent, dan is het nogmaals ja. Ik word in de watten gelegd door mijn
buren.

Ik denk dat ik gezegend ben met het beste van twee werelden, en ja, ik prijs me
gelukkig.

Misschien zou ik in ‘Afrika of zo’ ook
gelukkig zijn.

Ik ben in alle geval uiterst gelukkig dat mijn nieuwe babyvelletje standhoudt en dat ik langzaamaan terug mijn activiteiten kan opnemen.

Over geluk werd hier een paar jaar geleden een filmpje gemaakt. Voor wie het nog niet gezien heeft of het nog eens wil bekijken:

https://vimeo.com/68848455
paswoord: martin

Het vorige blogbericht was nog niet koud en mijn gemoed
schoot vol. Alleen,…

het waren niet enkel de verwachte blije tranen. Ik werd
overmand door verdriet. Tegelijk met de vreugde besefte ik hoe kranig ik me al
die tijd gehouden had. Of beter, stoer. Manmoedig is ook synoniem. Het lijkt
een talent, maar hoe moedig ben ik wanneer ik niet kan toegeven dat het niet goed
met me gaat? Het roept veel vragen op. Ben ik bang om iemand iets verschuldigd
te zijn, kan ik mijn pijn niet delen, schaam ik me, voelt het als bedelen?
Angst voor afwijzing?

‘Gelukkig’ ben ik wel. Omdat ik zoveel mensen om me
heen heb die me liefdevol omringen zonder dat ik er om vraag. Waarvoor dank, mateloos
dank.

En om mijn eigen pijn wat te relativeren, deze parel (danke
Jef):

Ballade van de zee

Niet de
wind, maar een boze mond
doofde de kaars. De koningszoon
verdronk.

Wie op
hem wachtte werd gek van verdriet
en sprong
in zee. Beiden werden een lied.

Is het
water te diep, koopt men een plaats
op een
boot. De afstand is niet zeer groot.

De levens
aan boord, zij wegen zo zwaar
en de
boot is licht. Ook brandt er geen kaars.

Aan de
overkant is nog een feest aan de gang.
Men eet
er de wereld, al eeuwenlang.

Spoelen
de lijken aan, vangt men ze op
en wordt
stil. Een minuut lang spreekt God.

Daarna
blazen monden het fort weer dicht,
voor de
poort ligt een oorlogsschip.

De doden
in zee, ook zij worden een lied.
Het zingt
niet, het huilt.

En toch
hoort men het niet.

Charles
Ducal

*de
eerste regels verwijzen naar de middeleeuwse ballade ‘Het waren twee
koningskinderen’

Je leest het goed, het
wondje is dicht, is genezen! Een fragiel velleke, dat wel. Ik word geacht nog
twee weken te doen alsof er een wondje is.
Een zondvloed van vreugdetranen borrelt omhoog. De
buren leggen zandzakjes 🙂

Een cadeau om dit te vieren:
https://www.youtube.com/watch?v=dTwXeZ4GkzI

Met dank aan Alex (ook een cadeau)

https://wearehandicapped.wordpress.com/tag/alex-cosemans/

Ik ben me bewust van de invloed van voeding op de darmen en ik dacht dat ik redelijk gezond bezig was.

In mijn zoektocht naar het
ideale dieet kwam ik via een vriendin aan een brochure met als titel ‘de gezonde
darm’. Het was precies hetgeen ik nodig had. Het motto luidt: “Je bent wat je
verteert”. Het is van ‘de groene dag’ en gaat over bepaalde combinaties in de maaltijd te respecteren of
te vermijden, zodat er geen gisting of opstopping in de darmen ontstaat.
Koolhydraten en eiwitten, bijvoorbeeld, hebben een totaal ander
verteringspatroon en eet je beter niet in dezelfde maaltijd. En ook: fruit
verteert snel, en eet je best een uur voor of minstens drie uur na een andere
maaltijd. Zo zijn er nog een aantal vuistregels voor een vlotte vertering en
transit. Het zou te lijvig zijn om de hele theorie hier te publiceren. Ik hoor
het wel als je hierover meer wilt weten.

Ik had me voorgenomen dit dieet twee weken lang strikt te
volgen. Daarbij nam ik ook elke dag een lepel psyliumvezels, die zwellen in
combinatie met water tot 40 keer hun volume en duwen daarmee de stoelgang
omlaag. Een bijkomend voordeel is dat dunne stoelgang gebonden wordt en harde
stoelgang soepel.

Het resultaat was en is nog steeds verbluffend. Ik voel aan
heel mijn lijf en aan mijn gemoed dat deze voeding me deugd doet.

Exit darmperikelen
(december 2010)

Bijna. Het is bijna dicht, het wondje. Nog een kwart vierkante centimeter, 20 keer kleiner dan het aanvankelijk was. Ik had de finale graag gemikt op mijn verjaardag, maar dan moet ik wel heel snel zijn.

Ik ga janken van blijdschap als dit over is. Echt, ik voel het nu al komen als ik er aan denk. En als ik denk aan alle verlokkende uitnodigingen waarop ik niet ben ingegaan. Het zal ook een beetje van trots zijn. Trots dat ik de tijd liggend en staand meestal zinvol heb beleefd, ondanks het ongemak. Dat ik in staat was om op te houden met wachten.

Het keerpunt wil ik met jullie delen. Het kwam er door deze vragen -ingefluisterd door mijn lief- te beantwoorden:
“Wat is de situatie en waar wil ik naartoe?
Welke hulpmiddelen heb ik?
Wat/wie belemmert me?
Welke zijn mijn overtuigingen, welke zijn (on)behulpzaam?
Wie of wat heb ik nodig?
Wat heb ik zelf in huis en op wie wil ik beroep doen om deze situatie te veranderen?”,
en er concrete actie aan te verbinden.

Kwistig bruikbaar en heilzaam.

Mirte van hiernaast is hier. Ze is tien. We babbelen. Ondertussen ben ik aan het koken. Ik ga de boontjes afgieten. Gewoonlijk doe ik dat
in een vergiet maar vandaag ben ik lui, pak de pannenlappen, zet het deksel
scheef en kantel de pot . Het loopt fout, de scheel floept in de
spoelbak en het kokend water kletst op mijn schoot. Ik zet, alsof er niets aan de hand is, rustig de pan op het aanrecht en til mijn jeans omhoog opdat mijn
vel niet verbrandt.

Naast mij zit Mirte me perplex, met grote ogen aan te
kijken. Het dringt nu pas tot haar door dat verlamd zijn werkelijk betekent dat je niet voelt.

En het wondje? Het geneest, traag en gestaag.

Het is al even geleden, het voorval met de merel. Ik wil het hier graag delen.

Vanuit
de keuken ontwaar ik een merel op het terras. Een wijfje. Kijkt recht voor zich
uit. “Dag merel”, groet ik spontaan. Verschijnt daar plots de kop van Una, mijn
poes, op nog geen meter afstand van de vogel, één en al gespannen spier, moord
in de blik. “Ciao merel”, denk ik. De vogel voor de kat verroert geen veer. Una’s
ogen verraden vertwijfeling. Una nadert behoedzaam tot luttele centimeters en
besnuffelt het beestje. De merel blijft roerloos. ”En toch klopt er iets niet”,
zie ik Una denken. Na nog een rondje snuiven posteert ze zich radeloos,
onverschilligheid veinzend, op een kattensprong afstand van haar prooi die nog
steeds strak voor zich uit kijkt. Gebiologeerd volg ik het tafereel. Ik ben er van overtuigd dat die merel doodziek is.

Het
geduld van Una raakt op. Ongeïnteresseerd verdwijnt de jager in de coulissen
van de tuin.

Ik
wil het weten, strek mijn arm naar de deur. Nog voor ik de klink raak scheert
de merel door de lucht. Ontdaan kijk ik toe. Stomverbaasd. Nederig.

(12 maart 2011)