Rolstoeien

Het vorige blogbericht was nog niet koud en mijn gemoed
schoot vol. Alleen,…

het waren niet enkel de verwachte blije tranen. Ik werd
overmand door verdriet. Tegelijk met de vreugde besefte ik hoe kranig ik me al
die tijd gehouden had. Of beter, stoer. Manmoedig is ook synoniem. Het lijkt
een talent, maar hoe moedig ben ik wanneer ik niet kan toegeven dat het niet goed
met me gaat? Het roept veel vragen op. Ben ik bang om iemand iets verschuldigd
te zijn, kan ik mijn pijn niet delen, schaam ik me, voelt het als bedelen?
Angst voor afwijzing?

‘Gelukkig’ ben ik wel. Omdat ik zoveel mensen om me
heen heb die me liefdevol omringen zonder dat ik er om vraag. Waarvoor dank, mateloos
dank.

En om mijn eigen pijn wat te relativeren, deze parel (danke
Jef):

Ballade van de zee

Niet de
wind, maar een boze mond
doofde de kaars. De koningszoon
verdronk.

Wie op
hem wachtte werd gek van verdriet
en sprong
in zee. Beiden werden een lied.

Is het
water te diep, koopt men een plaats
op een
boot. De afstand is niet zeer groot.

De levens
aan boord, zij wegen zo zwaar
en de
boot is licht. Ook brandt er geen kaars.

Aan de
overkant is nog een feest aan de gang.
Men eet
er de wereld, al eeuwenlang.

Spoelen
de lijken aan, vangt men ze op
en wordt
stil. Een minuut lang spreekt God.

Daarna
blazen monden het fort weer dicht,
voor de
poort ligt een oorlogsschip.

De doden
in zee, ook zij worden een lied.
Het zingt
niet, het huilt.

En toch
hoort men het niet.

Charles
Ducal

*de
eerste regels verwijzen naar de middeleeuwse ballade ‘Het waren twee
koningskinderen’

Je leest het goed, het
wondje is dicht, is genezen! Een fragiel velleke, dat wel. Ik word geacht nog
twee weken te doen alsof er een wondje is.
Een zondvloed van vreugdetranen borrelt omhoog. De
buren leggen zandzakjes 🙂

Een cadeau om dit te vieren:
https://www.youtube.com/watch?v=dTwXeZ4GkzI

Met dank aan Alex (ook een cadeau)

https://wearehandicapped.wordpress.com/tag/alex-cosemans/

Ik ben me bewust van de invloed van voeding op de darmen en ik dacht dat ik redelijk gezond bezig was.

In mijn zoektocht naar het
ideale dieet kwam ik via een vriendin aan een brochure met als titel ‘de gezonde
darm’. Het was precies hetgeen ik nodig had. Het motto luidt: “Je bent wat je
verteert”. Het is van ‘de groene dag’ en gaat over bepaalde combinaties in de maaltijd te respecteren of
te vermijden, zodat er geen gisting of opstopping in de darmen ontstaat.
Koolhydraten en eiwitten, bijvoorbeeld, hebben een totaal ander
verteringspatroon en eet je beter niet in dezelfde maaltijd. En ook: fruit
verteert snel, en eet je best een uur voor of minstens drie uur na een andere
maaltijd. Zo zijn er nog een aantal vuistregels voor een vlotte vertering en
transit. Het zou te lijvig zijn om de hele theorie hier te publiceren. Ik hoor
het wel als je hierover meer wilt weten.

Ik had me voorgenomen dit dieet twee weken lang strikt te
volgen. Daarbij nam ik ook elke dag een lepel psyliumvezels, die zwellen in
combinatie met water tot 40 keer hun volume en duwen daarmee de stoelgang
omlaag. Een bijkomend voordeel is dat dunne stoelgang gebonden wordt en harde
stoelgang soepel.

Het resultaat was en is nog steeds verbluffend. Ik voel aan
heel mijn lijf en aan mijn gemoed dat deze voeding me deugd doet.

Exit darmperikelen
(december 2010)

Bijna. Het is bijna dicht, het wondje. Nog een kwart vierkante centimeter, 20 keer kleiner dan het aanvankelijk was. Ik had de finale graag gemikt op mijn verjaardag, maar dan moet ik wel heel snel zijn.

Ik ga janken van blijdschap als dit over is. Echt, ik voel het nu al komen als ik er aan denk. En als ik denk aan alle verlokkende uitnodigingen waarop ik niet ben ingegaan. Het zal ook een beetje van trots zijn. Trots dat ik de tijd liggend en staand meestal zinvol heb beleefd, ondanks het ongemak. Dat ik in staat was om op te houden met wachten.

Het keerpunt wil ik met jullie delen. Het kwam er door deze vragen -ingefluisterd door mijn lief- te beantwoorden:
“Wat is de situatie en waar wil ik naartoe?
Welke hulpmiddelen heb ik?
Wat/wie belemmert me?
Welke zijn mijn overtuigingen, welke zijn (on)behulpzaam?
Wie of wat heb ik nodig?
Wat heb ik zelf in huis en op wie wil ik beroep doen om deze situatie te veranderen?”,
en er concrete actie aan te verbinden.

Kwistig bruikbaar en heilzaam.

Mirte van hiernaast is hier. Ze is tien. We babbelen. Ondertussen ben ik aan het koken. Ik ga de boontjes afgieten. Gewoonlijk doe ik dat
in een vergiet maar vandaag ben ik lui, pak de pannenlappen, zet het deksel
scheef en kantel de pot . Het loopt fout, de scheel floept in de
spoelbak en het kokend water kletst op mijn schoot. Ik zet, alsof er niets aan de hand is, rustig de pan op het aanrecht en til mijn jeans omhoog opdat mijn
vel niet verbrandt.

Naast mij zit Mirte me perplex, met grote ogen aan te
kijken. Het dringt nu pas tot haar door dat verlamd zijn werkelijk betekent dat je niet voelt.

En het wondje? Het geneest, traag en gestaag.

Het is al even geleden, het voorval met de merel. Ik wil het hier graag delen.

Vanuit
de keuken ontwaar ik een merel op het terras. Een wijfje. Kijkt recht voor zich
uit. “Dag merel”, groet ik spontaan. Verschijnt daar plots de kop van Una, mijn
poes, op nog geen meter afstand van de vogel, één en al gespannen spier, moord
in de blik. “Ciao merel”, denk ik. De vogel voor de kat verroert geen veer. Una’s
ogen verraden vertwijfeling. Una nadert behoedzaam tot luttele centimeters en
besnuffelt het beestje. De merel blijft roerloos. ”En toch klopt er iets niet”,
zie ik Una denken. Na nog een rondje snuiven posteert ze zich radeloos,
onverschilligheid veinzend, op een kattensprong afstand van haar prooi die nog
steeds strak voor zich uit kijkt. Gebiologeerd volg ik het tafereel. Ik ben er van overtuigd dat die merel doodziek is.

Het
geduld van Una raakt op. Ongeïnteresseerd verdwijnt de jager in de coulissen
van de tuin.

Ik
wil het weten, strek mijn arm naar de deur. Nog voor ik de klink raak scheert
de merel door de lucht. Ontdaan kijk ik toe. Stomverbaasd. Nederig.

(12 maart 2011)

Waarom ik zwemmen niet langer plezant vind.

Ik had het me als ontspannen drijven voorgesteld, die eerste
keer dat ik mee ging zwemmen met de revalidanten van Pellenberg. Ik had er
enorm naar uitgekeken. Maar nee, ik zonk, mijn benen trokken me omlaag!! De
ontgoocheling was evenredig.

Iets drijvend tussen de knieën vastbinden hielp wel maar dat
veroorzaakt weerstand, dus dan moest ik harder werken. Zwemmen is nu vooral een
kwestie van snelheid maken geworden, om zo plat mogelijk door het water te
scheren en op die manier de minste weerstand te creëren. Op de rug zwemmen was
het meest comfortabel, dan zonken de benen niet zo snel.

Tot daar het aangename gedeelte.

Doodop van het zwemmen moet ik me vervolgens op het droge tillen
en duwen. Ver genoeg, want anders glijd ik onverbiddelijk terug in het sop. Lucht
happend als een vis lig ik op het droge. Daarna hijs ik me -met enig geluk
krijg ik wat hulp- op een douchestoel en na het stortbad volgt afdrogen,
aankleden -probeer zelf maar eens om uw
broek aan te trekken met een ‘lam’ en klam onderlijf terwijl ge op een stoel zit- en dan
de transfer naar mijn eigen rolstoel.

Die eerste keer kwam er nog bij dat ik bij het afdrogen
spontaan stoelgang loste. “Komt door de ontspanning,” werd me verteld.
Ontspanning??

Daarom vond ik zwemmen niet langer plezant.

Vond ik? Vind ik?

Ik twijfel. Mijn twijfel wordt gevoed door angst. Door
schaamte ook, besef ik.

Alles vanbinnen is in beweging nu. Met dank aan het wondje.
Oude overtuigingen wankelen, maken plaats voor verlossende nieuwe. De
verlamming als excuus houdt geen stand, ontkomt de kritische vragen niet, wordt
herzien. Een berg frisse kansen lokt. Duik ik mee het diepe in?

Het is namiddag, een dag vorige week. Ik ben (staand) Rummikub aan het spelen met de buurkinderen. De verpleger komt langs voor de wondzorg. “Even het wondje verzorgen”, verontschuldig ik me. De jongste, Morris, staart me aan met blinkende ogen. “Heb jij een hondje?”, vraagt hij hoopvol.

Alle gekheid op een stokje, ik heb wederom goed nieuws! Het wondje wordt duidelijk kleiner. Oudjaar heb ik staand gevierd, nieuwjaar liggend. Het was alle ongemak waard. De verlossing wordt nu tastbaar.